Eindigen waar we gestart zijn en weer helemaal terug in het begin staan...

Op zondagavond rond 18 uur arriveerde ik terug op Belgische bodem.

Het afscheid zat vol traantjes. Niet alleen het afscheid van de Casita, Hilde, Carlos, Guy en de medestudenten, maar ook van alle Ecuadoriaanse vrienden (de ene al wat specialer als de andere), als van Ecuador. Het opstijgen ging dan ook gepaard met heel wat traantjes van ons allemaal.

Wat ik geleerd heb op deze 3 maanden is ongelofelijk veel. NIet alleen iop vroedkundig vlak, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Echt veranderd zal ik mezelf niet noemen, maar ik merk bij mezelf toch wel enkele dingen die ik nu anders zal aanpakken als vroeger. Aan jullie nu om te ontdekken wat. ;)

Het weerzien met België was raar en heel erg dubbel. Natuurlijk ben ik blij om terug te zijn waar ik thuis hoor, maar ondertussen was Ecuador echt wel mijn tweede thuis geworden en dat gemis doet pijn. En dat zal het waarschijnlijk nog lang doen. Een terugkeer naar mijn tweede thuis zal er volgens mij dan ook zeker komen (wie, waar en wanneer dat zullen we dan nog wel zien.)

België is koud van temperaturen, stressy (waar zijn al die mensen die tranquilo of tranquilidad zeggen zoals in Ecuador?), overdonderend,... Maar het heeft natuurlijk ook zo zijn goede kanten zoals lekker eten van de mama, blij weerzien met heel wat vrienden en familie, lachende gezichten, Antwerpen,... Toch zal er nog lang een lach (en ook zeker een traan) op mijn gezicht verschijnen als ik terugdenk aan al mijn zware, maar leuke Ecuadoriaanse avonturen.

Ik kan met zekerheid zeggen: No es un 'Adios', es un 'Hasta pronto'.

Saludo,

Belgische, bibberende Martien