Een updateje meer of minder: dat kan nooit kwaad!

Hier gaan we weer…

Na het zalig weekendje Montañita was het weer werkendag geblazen.

Nog een weekje nachtjes doen met Heline.Het wordt een weekje honger lijden. Zowel letterlijk als figuurlijk.Letterlijk omdat de broodjes die we ’s nachts altijd eten ofwel op zijn bij de bakker ofwel vol mieren zitten als we ze willen klaarmaken.Figuurlijk: mijn honger naar mijn 40 bevallingen wordt nu wel héél erg groot! En ik heb er met veel spanning op gewacht en dan was het op woensdagnacht toch eindelijk daar! Hoera! Anderson was het mooie resultaat van al dat harde werken. Leuk vooral omdat ik ook echt een foto heb als ik zijn navelstreng doorknip. Dank je wel lieve Heline!

Het gevoel dat ik had was echt bizar: waaaaw, ik mag afstuderen nu! (Voor de mensen die het niet weten: het is in Europa verplicht om als vroedvrouw aan bepaalde cijfers te komen om af te mogen studeren. Bijvoorbeeld: 100 vrouwen verzorgen, 100 baby’s verzorgen, … Maar het leukste is natuurlijk om die 40 zelfstandige bevallingen te halen!)

We hadden met de 4 chicas afgesproken dat als we allemaal 40 bevallingen zouden halen het dikke party ging zijn in de Gran Chef. (Remember één van mijn eerste bloggen…) Dus donderdagavond: hup hup de taxi in richting Gran Chef! En het was heerlijk, het was verrukkelijk, het was geweldig, het was woow! En opnieuw deed de pannenkoek geflambeerd met rum en gesmolten caramel (Foto’s om te kwijlen komen eraan!) het weer een perfecte avond zijn! Daarna zijn ik en Anneleen nog gaan feesten met de boys. Heel erg fijn weer! Heupen doen weer overuren, buik wordt weer platter. J En ze zijn hier echt gek! Als we terug naar huis rijden met de auto van de jongens stoppen we plots onderweg. Hunk, alles lijkt toch gesloten van winkels? Maar nee hoor, ook hier bestaan nachtwinkels. Al moet je dan wel weten aan welke winkel je moet gaan kloppen om dan vanonder de rolluik een hand te zien verschijnen met biertjes. Die biertjes worden dan vlot opgedronken in de auto tijdens het rijden. Raar land, maar i’m loving it! J

De dag daarna wordt het vooral uitslapen van het weer veel te late avondje uit en het plannen van ons uitstapje naar Cuenca!

We vertrekken alleen met de meisjes (dus wij 4 + Jorien: superbeestige meid!) dus eerst nog hostal vastleggen, afspreken om hoe laat we opstaan (en laat het even duidelijk zijn: om 4 uur ’s nachts sta je niet voor je plezier op! J )

Net voor we de bus opstappen om 6 uur ’s morgens krijgt Jorien telefoon van haar mama. Eerst een supergrote glimlach op haar gezicht (leuk!) om daarna haar gezicht te zien vertrekken. Oei? Qué pasa? Aardbeving? Chili? Tsunami? Hier in Ecuador? Hunk? Hoe? Wat?

Het lijkt vrij onwezenlijk. Tsunami’s, dat is iets voor gebieden waar ik nooit zou zijn. Maar dan zit je er toch maar net midden in hier! Raar! Gelukkig vertrekken we net naar het binnenland waar het toch iets veiliger zijn. Maar ach, ik zou niet Martien heten als ik er ook niet heel hard om moet lachen. Mopjes als: ‘Hé, er staat water in u kelder!’ of het regelen van onze begrafenis (We worden gerepatrieerd in een kist met 5, we worden bekend in heel de wereld, interviews met onze zussen,…) fleuren onze busrit op tot we van Hilde te horen krijgen dat het tsunamigevaar geweken is.

Daarna wordt mijn busrit gevuld met slapen, slapen én een bijbel krijgen van een Cuencaanse mevrouw die me nu toch wel even wil uitleggen dat alle hedendaagse problemen zo van de baan zouden zijn als we wat meer in God zouden geloven! Prompt zit ik richting Cuenca stukjes bijbel te lezen en krijg ik een kleine bijbel in het Spaans van haar cadeau. Grappig!

Na 5 uur komen we aan in Cuenca, huj! Inchecken in de hostal (mooi!) en dan de stad gaan verkennen. Poncho’s kopen, afdingen, trui kopen, afdingen, sjaal kopen, afdingen, … Leuk toch?! Om een uur of 4 bezoeken we een of ander kerkje als plots de hemel helemaal naar beneden lijkt te storten. Donder, bliksem, hagel, regen,… Alles komt eruit! Na een tijdje begint de kerk zelfs helemaal door te lekken! Raar! Daarna gaan schuilen en opwarmen in een leuk cafeetje met lekkere capuccino met rum in. Mjommie!

Daarna spreken we met m’n zussen af om ’s avonds ergens cavia te gaan eten. Schijnt hier lekker te zijn,m aar toch niet zo makkelijk te vinden als we denken. Dus kiezen we toch maar voor een filet mignon met champignonroomsaus en frietjes. Maar met alle gevolgen van dien: mijn darmen zijn gewend geraakt aan kip met rijst en koriander en dat laten ze mij goed blijken ook! WC’tjes worden dan ook vlot bezocht de volgende dag(en).

Op zondag zitten we alweer de bus in richting Guayaquil. En nog maar eens dat leuke gevoel: dat is écht thuis geworden!

Volgende dag is het weer stagetijd! Deze week zou onze stage gynaecologie moeten zijn, maar Ecuador zou Ecuador niet zijn als daar toch niet nog een stokje voor wordt gestoken. Miscommunicatie of wat anders, soit, we belanden op de consultatie raadpleging in plaats van op een wondverzorgende, post-operatieve afdeling gynaecologie zoals we die in België zouden gewoon zijn.

Heel veel liefs,

Martina