Hola a todos!

Na het feestjesweekend kwam er weer een stageweekje aan. Ik kreeg complimentjes over mijn hechtingen die de vroedvrouw zo mooi vond dat ik vanaf nu bij haar altijd helemaal mocht hechten. Graaf toch? Ik was er zelf ook echt helemaal trots op. J Waarom mogen vroedvrouwen ook alweer niet hechten in België?

Onze vier uitblaasdagen werden er deze week maar twee. Dit kwam omdat we volgende week graag een uitstapje naar Quito zouden doen. En dan moet je natuurlijk al wat stage inhalen direct… Toch heb ik echt superhard genoten van mijn twee vrije dagen door een coole poolparty te houden aan het zwembad hier! Inclusief live Milk Inc muziek! De danspasjes van mij en Caroline in het water leken net echt waterballet! (Ahum.) De buren zullen het geweten hebben! Haha.

Daarna terug weer werkentijd dus… Het regenseizoen was ons onze eerste stagedag dat weekend echter niet goed gezind. Ik en Caroline waren vol goede moed om vijf uur ’s morgens opgestaan om te vertrekken naar stage, maar als de taxi die je belt niet komt opdagen en heel de straat onderstaat met water, de bussen niet rijden en de andere taxi’s vol zitten met mensen. Tja, dan moet je ooit maar eens beseffen dat terugkeren naar de casita de beste oplossing is zeker? En zo geschiedde dat om half acht ik en Caroline terug aan de casita stonden in plaats van tussen de vrouwen in arbeid. We besloten dan maar om leuke filmpjes en foto’s te gaan maken in de wijk en een beetje de ramptoerist uit te hangen. Daarna nog naar Loft kijken (’t Zaad van ne maat kan geen kwaad!)

En dan nog even een ritje naar de supermarkt hier voor lekkere dingen in te slagen (MMM, snickers! Ze kosten hier véél te veel geld, maar af en toe moet je jezelf toch iets gunnen in plaats van al de rijst met kip en koriander, toch?)

De volgende dag stonden ik en Caroline weer helemaal paraat om fris en monter te vertrekken naar het ziekenhuis. Als we op voorhand hadden geweten wat voor een nacht het ging worden… Op zich hebben we die nacht niet veel gedaan (3 assistenties van de student-gynaecoloog die we vanaf nu altijd moeten laten voorgaan: frustratie alom!), maar het werd een heel erg emotionele nacht! Eerst gebeurt er een atonie van de uterus (voor de niet verloskundigen onder ons: de baarmoeder trekt niet meer samen waardoor er heel wat bloedverlies is.) bij een vrouw (35 jaar, 3^de kind, 4 uur in arbeid geweest). Na blaassondage, 3 maal Methergine IM, 40 eenheden oxytocine, Foley-sonde, curettage, drukzak, onderzoek naar eventuele trauma’s van vagina of cervix, 1000mg Misoprostol blijft de vrouw nog altijd zeer ernstig bloeden. Ik denk dat ze in korte tijd zeker 2 à 2.5 liter bloed verloren is! Ze wordt overgebracht naar cirugia (= de operatiezaal) om daar de B. Lynch methode toe te passen met succes. Het is de tweede keer dat ik deze methode zie toepassen en ze is al 2 keer heel effectief geweest: maf eigenlijk. In België had ik hier nog nooit van gehoord! Het is een soort van methode waarbij ze de baarmoeder uit de buik halen en er met behulp van hechtingsdraad een soort van gebraden kip van maken. Je moet het maar eens opzoeken op Google afbeeldingen. Grappig om te zien eigenlijk. ) De vrouw krijgt op OK bovenop alles ook nog eens bijna verkeerd bloed (A-bloed in plaats van haar eigen bloedgroep O positief.) Gelukkig wordt de fout net op tijd ontdekt! Daarna komen we in de hoogriscio-afdeling waar een vrouw aan het CTG ligt, maar waar het papier niet van loopt. De variabiliteit van de foetale harttonen is 4: van 132 naar 136 zien we het gaan in 20 minuten tijd. Niets anders. Heel bizar, wij gaan zeggen dat er wat aan de hand is, maar volgens de gynaecologen alles mooi in orde hoor! Jammer genoeg hebben we door het verdere verloop van deze nacht deze vrouw niet verder kunnen opvolgen.

We gaan hierna terug naar de Parto-zaal. Daar is een vroedvrouw bezig met een premature vaginale stuitbevalling. Het lichaam van het kind is al volledig geboren en de vroedvrouw oefent de handgreep van Bracht uit om het hoofdje te ontwikkelen als wij de Parto-zaal binnenkomen. Het valt me meteen op dat het kindje dood lijkt en helemaal bont en blauw is. Wanneer het jongetje geboren wordt blijkt er geen hartslag te zijn. Het wordt op de buik van de moeder gelegd die ontzettend hard begint te wenen. Het snijdt echt door merg en been. Na een minuut wordt het kindje weggehaald bij de moeder, maar dat wil zij allesbehalve. Ze trekt aan het doek waar haar zoontje op ligt om het kind toch nog enkele seconden langer te kunnen zien. Daarna wil de verpleegkundige het kindje in groene doeken inpakken zoals het hier gewoonte is als het kindje dood is. Plots zegt een geel mannetje dat mee staat te kijken: ‘se vive!’(= Hij leeft!) Ik schrik me een hoedje! Ik sta echt met mijn voeten aan de grond genageld. Hoezo dit kind leeft? Maar na enkele seconden moet ook ik met verbazing waarnemen dat dit kind 1 maal ademt. Heel diep thoracaal, maar het is zeker een ademhaling! Het kind wordt dan overgebracht naar de kinderkamer van de verlosafdeling waar het kind zuurstof krijgt toegediend via free flow. Het wordt heel hard tactiel gestimuleerd, maar het mag niet baten. Het kindje wil niet beter ademen of doen. En misschien maar goed ook? Ze beslissen om het kindje dan maar opzij te leggen en het daar te laten sterven. Maar een kindje laat ik echt niet helemaal alleen sterven! Ik en Caroline beslissen om het kindje bij te staan in zijn laatste minuten/uren aangezien er op de andere afdeling toch niet veel te beleven valt. Het kindje is echt een vechtertje en we besluiten het een naam te geven: Sem D’Hondt Van Eynde. (We wouden het eerst Sam noemen, maar dat vond ik toch niet zo’n goed idee aangezien ik dan heel de tijd aan Sam De Bruyne zou moeten denken. J ) Het is echt een heel mooi kindje en of we het nu willen of niet: we krijgen er echt een band mee. Zijn ademhaling ‘verbeterd’ in het eerste uur van 5 maal per minuut naar 15 maal per minuut. Wat een vechter, die Sem! Na nog een uurtje geeft hij zijn moedige strijd op en laat ons achter in zijn reiswiegje dat we voor hem geconstrueerd hebben van zijn warme doek. Het is de eerste keer dat ik een kindje dat ‘levend’ geboren is zie sterven van zo dichtbij. Het pakt me echt heel hard en traantjes zijn op zo’n momenten echt heel moeilijk in te houden. Het is voor mij en Caroline allemaal wat veel en we gaan buiten ons hart wat luchten. Na een uurtje komen we terug binnen en assisteert Caroline bij een bevalling. Ik begeleid de vrouw in het persen en uitrusten. Wanneer het hoofd geboren wordt en de student-gynaecoloog de schouders wil laten geboren worden rekt de nek 5 centimeter op! Dit heb ik nog nooit gezien! Ik geef een veelbetekenende blik aan Caroline en hoop op een goede afloop! Er komt een heel slap kind uit,maar niemand lijkt zich dit aan te trekken… De verpleegkundige doet geen moeite om aan tactiele stimulatie te doen dus doe ik het met volle kracht! Ik wil niet nog een kindje zien sterven deze nacht… De student-gynaecoloog haast zich niet echt om het kind af te navelen, grr! Ook wanneer de verpleegkundige het kind wegneemt gaat ze op haar doodse gemak naar de kinderafdeling lopen. Komaan, dit kind heeft echt zuurstof nodig! Ik blijf eerst nog bij de vrouw om de placenta te laten geboren worden en haar hierin te begeleiden en loop dan snel naar de kinderafdeling omdat ik dit verhaal wil zien aflopen! (En hoop op een goede afloop natuurlijk!) Uiteindelijk wordt het een reanimatie van 50 minuten. Beginnend met een saturatie van 30, hartslag 90. Het kind krijgt eerst free flow, dan ambu, dan intubatie om zo verder met de ambu te beademen. De saturatie gaat heel erg traag omhoog en bereikt na 50 minuten een goede 97%. Ondertussen begint dit jongetje ook zelfstandig te ademen (heeft ook 40-45 minuten geduurd voor hij aanstalten maakte om dit te doen.) Maar hoewel de saturatie en hartslag nu in orde zijn heeft dit kind geen enkele tonus. Er is geen reactie op prikkels van het voetje te kietelen of even over de rug wrijven. De gedachte komt dat dit kind misschien wel verlamd is? Na het uitrekken van die nek zou ik er op zich niet zo hard van verschieten. Verder heeft dit kind ook iets raars aan zijn hoofd. Het achterhoofdsbeen is nog eens extra verdeeld in 2. Dit heb ik nog nooit gevoeld en is heel raar om te voelen! Jammer genoeg zit onze shift erop na deze gebeurtenis en weten we ook van dit kind niet juist wat er aan de hand is. Al wordt het kind gewoon tussen al de andere gelegd en zal er waarschijnlijk niets speciaals mee gebeurd zijn… Wat een nacht!

Na zo’n nacht is het echt wel tijd voor een beetje ontspanning. Al is het echt heel erg moeilijk om deze nacht ergens in mijn hoofd een plaatsje te geven. Ik loop de volgende dagen dan ook nog heel vaak aan Sem te denken, maar dat verdient dat kleine vechtertje eigenlijk echt wel…

Maandagavond vertrekken we dan met de nachbus richting Quito. Acht uur op de bus om te ‘slapen’, maar eerst nog naar de in het Spaans gedubde versie van Twilight New Moon kijken. Echt hilarisch grappig eigenlijk. Om zes uur ongeveer word ik wakker in de bus met een fantastisch uitzicht: de bus rijdt tussen de bergen! Woooow, vet! Af en toe kom je dan eens een klein watervalletje tegen dat over de bergen loopt en het uitzicht blijft echt fantastisch! Anderhalf uur later stappen we uit de bus om onze eerste dag Quito te beginnen. De eerste dag doen we op zich niet zoveel. We worden uitgenodigd bij de familie van een Leuvense student-vroedvrouw en mogen daar ontbijten en middageten. Heel erg lekker! We bezoeken ook een parkje daar in de buurt. Daarna vertrekken we richting ons hotelletje en krijgen we een eerste goed zicht op Quito. We worden ook al meteen in de carnavalsfeer betrokken door ondergespoten te worden met ‘espuma de carnaval’. Het ruikt naar meloen en passievrucht, mjommieeeeeeee, maar wel echt een plakboeltje. Ons hotel blijkt heel dicht bij het oude centrum van Quito te liggen, perfect! Daarna verkennen we de oude stad een beetje en gaan eten in een pizzeria. Het glas rode wijn van die avond smaakte me echt heel erg goed! Daarna hebben we met z’n vijven (de vier Antwerpse vroedvrouwen en Joeri) nog geen zin om te gaan slapen en trekken dan de oude stad nog in om een gezellig terrasplaatsje te vinden met hoogstpersoonlijk verwarmingsvuurtje!

De dag daarop vertrekken we naar het middelpunt van de aarde: de evenaar! We zijn heel lang onderweg naar daar, maar het loont wel zeker de moeite! Het is toch een unieke ervaring om op de evenaar een ei recht op een nagel te krijgen! Ik ben dan ook meer dan trots op mijn certificaat ervan! We krijgen proefjes te zien over hoe het water loopt op de evenaar, in het noordelijk halfrond en in het zuidelijk halfrond. Die aarde van ons zit echt verrassend goed in elkaar hoor! Daarna is het tijd om dé Flair foto te trekken. Vanaf mijn aankomst hier in Ecuador wil ik heel graag een Flair-foto nemen. (Je kent dat wel: Flair was here…? ) Dus hopelijk zie je onze leuke foto binnenkort in alle Flairs verschijnen! Daarna reppen we ons terug naar Quito want voor deze avond hebben we ticketjes kunnen bemachtigen voor het concert van The Cranberries. Het concert gaat door in een openlucht-stierenarena. Echt heel erg vet! De stem van de zangeres is echt supermooi, haar Spaans kan daarentegen echt wel pakken beter (of hoor jij een Ierse maar eens: muchas gracias zeggen, grappig! Gewoon de ervaring te mogen meemaken van een concert bij te wonen aan de andere kant van de wereld: dat wil je niet missen!

De twee volgende dagen beslissen we om op te splitsen in twee groepen aangezien beslissingen maken met tien mensen wat teveel blijkt te zijn. Wij gaan met z’n vijven op donderdag de TeleferiQo eens uittesten. Quito ligt op 2800 meter hoogte en met de TeleferiQo ga in enkele tientallen minuten er nog eens duizend omhoog: tot 4100 meter! Dat pakt natuurlijk geweldig op je adem dus eerst wat bekomen in een cafeetje bovenop de berg. Ik drink een Té de Coca (nee geen Coca Cola!) en word er echt een beetje licht van in mijn hoofd. Woeps. Wanneer we wat geaklimatiseerd zijn treken we weer naar buiten. Machtig uitzicht over Quito krijg je hier! Ik kreeg er gewoon kippenvel van! Ook de wolken die er hangen op zo’n hoogte zijn echt prachtig om te zien!

Daarna beslissen we om wat te gaan wandelen. Vanaf dat je tien meter zet moet je echter precies tien minuten uitrusten om van de inspanning te bekomen. Bah, vies gevoel van je hart en adem dan! De andere drie dames willen graag de Pichincha beklimmen. (4800 meter) Hoewel ik dit plan gisteren heel hard aan het verdedigen was geweest, weet ik het nu toch niet zo goed meer. Maar ik wil me echt niet laten doen en ga onder luid gezaag tegen de anderen toch naar boven. Dank jullie wel meisjes om dit allemaal te verdragen en mij echt naar boven te sleuren. Jullie zijn geweldig! Ik had het uitzicht echter toch niet willen missen. Het geeft echt een geweldig machtig gevoel om zo hoog op deze aardbol te staan!

Daarna terug naar beneden richting hotel om een verkwikkende douche te nemen en een beetje te slapen. Die slaap komt goed van pas want we willen die avond nog gaan feesten in de uitgaansbuurt van Quito. En wat een feestje dat wordt, amaaaaaaai! Die Ecuadorianen zijn echt gek soms hoor. Salsa, merengue en ook Westerse muziek wordt hier afgewisseld alsof het niets is. Je wordt hier vaak uitgenodigd om mee salsa te gaan dansen en als er drie blanke meisjes op het podium van de discotheek gaan staan en hun heupen laten shaken dan krijg je veel bekijks. Grappig en leuk! De tequila’s gaan makkelijk binnen alsook de mojito’s die hier echt heel erg mjommie zijn! In geen tijd zijn we dan allemaal ook wel goed zatjes. J We worden nog uitgenodigd om volgende week mee te gaan naar een trouwfeest in Lima (Peru), maar dat aanbod moeten we jammer genoeg afslaan. Het kan niet elke week een feestje zijn…

De dag daarop slapen we wat uit. Hoewel je dat niet echt uitslapen kan noemen als je maar laat in je bed ligt… We moeten voor twaalf uur het hotel uit zijn aangezien het onze laatste dag hier is en dus is het op het einde nog een beetje snel snel wezen. We besluiten om te brunchen in het park met een zalige zon op onze bolletjes, mmmm. Genieten hoor met zo’n prachtig uitzicht! We krijgen er ook nog een leuke traktatie bovenop: een geweldig spektakel over hoe carnaval hier in Ecuador gevierd wordt: schuim en water! Iedereen wordt wel eens in het water van de fontein hier gegooid. Grappig! Daarna trekken we terug de oude stad in om aan een stadswandeling te beginnen. Het aantal kerken dat ik op die paar uur gezien heb is echt niet te tellen, maar het was zeker een overdosis! Op de plaza de la independencia maken we nog vlug wat huiswerk voor meisjes van een school hier (20 lijnen in het Engels schrijven over België…. Niet zo makkelijk als je denkt eigenlijk als je gewend bent om heel de tijd Spaans te horen en te spreken…) Daarna amuseren we ons nog erg goed aan het presidentieel paleis met de wachters. De ene wachter is het daar nu echt wel beu na een dagje stil zijn en kijkt geregeld op zijn horloge en wil altijd een babbeltje met ons slaan. Grappig! Om vijf uur mogen de twee wachters het voor bekeken houden en sluiten met een mooie ceremonie hun shift af. Daarna zijn de pilaren van de wachters leeg en daar wil ik nu ook wel eens opstaan eigenlijk! Om een goede wachter te zijn zou ik mijn lach moeten inhouden, maar dat vind ik (hoe kan het ook anders?) wel heel erg moeilijk. Woeps. Daarna trekken we richting La Ronda. Een heel erg gezellig straatje in Quito waar je ontzettend veel oorbellen, armbanden, kettingen,… kan kopen. En ook heel erg lekker kan eten. Ik geniet die avond enorm van mijn scampi’s in looksaus voor acht dollar. Geen geld voor eten dat heel hard smaakt! Als we buiten komen is het carnavalsfeest ook echt losgebarsten in La Ronda. In geen tijd zijn we met z’n vijven helemaal ondergespoten met schuim. Je kan je echt geen meter verzetten of er komt iemand nieuw op de gringo’s af met een spuitbus. Daarna krijg ik nog een klets bloem in mijn haar zodat ik er echt heel erg mooi uitzie. (Volgens Heline lijk ik een beetje op Cruella Deville…) Daarna de taxi in (Grave taximan!) richting hotel om onze bagage op te halen en dan richting terminal om de bus terug te nemen richting Guayaquil. Van deze vier dagen heb ik echt heel erg hard genoten, maar ergens ben ik ook blij dat ik weer richting mijn eigen, bekende thuis ga. Zo voelt de casita echt wel aan nu: een echt huis om in thuis te komen!

Morgen komt mijn eerste zusje aan en donderdag de andere. Ik kijk echt uit naar een knuffel van hen want dat kan ik hier soms ook echt wel gebruiken. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn hier, ook al lijkt dat soms voor jullie misschien wel zo te zijn.

Geniet van de foto’s, geniet van elk moment dat je mag meemaken. Dat doe ik hier (nog steeds) met volle teugen.

Saludo,

Martien