Tijd voor een update, niet?

Eerst wat over de stage. Ik heb er nu drie weken stage opzitten van de 10 weken die ik hier zal lopen. Wat gaat het hier zo verdomd snel! (We zitten hier al een maand, help!) We werken steeds per 2, 2 tijdens de dag (van 7 tot 19 uur) en 2 tijdens de nacht. (van 19 tot 7 uur) 12 uur werken is lang, superlang! We kijken soms echt om de 2 minuten naar de verschillende klokken op dienst. Het is echt wennen om op een stageplaats te staan waar je als vroedvrouw enkel parto’s mag doen. Iedereen heeft hier zo zijn taakje en probeer dat maar niet af te nemen of ze kijken je wel heel vreemd aan. Zo ging ik gisteren een vrouw die aan het overgeven was een nierbekken geven. Ik krijg daarna de commentaar: ‘Huh, jij helpt die vrouw? Jij bent toch een vroedvrouw?’ Ecuador is echt een land van taakjes, taakjes en nog eens taakjes. Het is dan wel verbluffend om te zien hoe snel de verpleegkundigen een infuus kunnen prikken (Ze doen hier bijna niet anders, iedereen die binnenkomt krijgt een standaard-infuus.)

Het tellertje van mijn bevallingen staat nu op 14! Nog 20 te gaan om aan mijn ‘hoera-ik-mag-afstuderen!’-aantal te geraken.)

Ik zie hier heel veel heftige, emotionele dingen. Ja hoor, die eerste traantjes zijn ook al gepasseerd. Het is hard om een vrouw naar de parto-zaal te zien gereden worden met een dood kindje tussen haar benen dat ergens tijdens dat iedereen neerzat geboren werd. Of een helemaal gezond kind dat door een (verdomme-stomme) navelomstrengeling al 3 dagen dood in de buik van zijn mama zat,… Wennen doet het niet en zal het ook nooit doen om een dood kind te zien. En dan alle blunders die je in België meteen je C4 zouden opleveren: een CPAP waarvan het neusstuk ergens hangt te bengelen ter hoogte van de mond, een prematuur van 28 weken die de pech heeft een slapende verpleegkundige naast zijn couveuse te hebben liggen en daardoor een dikke stamp krijgt doordat de verpleegkundige zich verlegt in haar slaap, reanimatie die langs geen kanten op de reanimatie in België lijkt,…

Maar gelukkig wordt het elke dag of nacht afgewisseld met dikke ambiance! Zo hebben ze hier allemaal al kennis gemaakt met de intro van de Familie Backeljau (Hier zin ik met de mosselen!) of maakten wij kennis met ‘El Torro de Ecuador’ of we delen hier met veel plezier alle liefde van de wereld uit (in de vorm van hartjeslolly’s en hartjeskoekjes!) of we bellen naar de zon en onze gebeden worden verhoord of we vervloeken de vroedvrouw met de wallen omdat ze zo’n bitchie-wijf is of de honderden keren die we hier ‘Tu es belle, beautiful, guapa en ga zo maar door te horen! We hebben zelfs met z’n allen al een hele film in elkaar gestoken met allemaal personages uit het ziekenhuis en de casita: Shrek, Aladdin, de prinses (gespeeld door Lucienne) op de erwt (= de meest dikke verpleegkundige die we ooit gespot hebben!), Gert Winckelmans als prins op het witte paard, …

De leerkansen die je hier krijgt naar pathologieên toe is echter ook heel leuk en nuttig! (Ik zag op die drie weken tijd al: een eeneiige tweeling geboren worden, veel pre-eclampsies en eclampsies, een gedeeltelijke placentaloslating, voetjes uit de vagina bengelen, een afgekrakte navelstreng of 2, schouderdystocieën, het afknellen van de baarmoeder door een atonie van de baarmoeder, honderden curettages,…) Ik kan ondertussen (mits nog wat hulp) een volledige episiotomie hechten! Ik heb zelfs tijdens een nachtje mogen instrumenteren tijdens een keizersnede en daarna mee de huid mogen hechten, hupla!

Maar toch ben ik altijd blij als die 3 werkdagen erop zitten. Dan is het tijd om 4 dagen te genieten, genieten en nog eens genieten!

Zo gingen we 2 weken geleden op boottocht naar Isla Puna. Het is een boottocht van 2.5 uur naar het eiland waar we onderweg stopten om verse cangrejo (=krab) op te halen die we ’s avonds met veel geklop en gesmos smakelijk opaten, dorpjes te zien waar mensen wonen als in de 18^de eeuw precies, om oesters te eten, om een priester in een boot tegen te komen met een gigantisch Jezus-beeld, om een prachtig uitzicht te krijgen op de zee en niets anders te zien dan de zee, flamingo’s in het wild te spotten… Echt heel erg fijn!

Het is hier trouwens ook heel fijn dat je hier gewoon in de open kofferbak van de auto’s mag zitten. Wij eisen met ons viertjes dan ook vaak de geweldige terrasplaatsen van de auto op!

De dag erop gingen we met z’n allen naar een cacao- en een bananenplantage. Echt zot om te zien hoeveel er met die ene banaan gebeurt voor ze bij ons in de winkel ligt. Wel heel erg interessant allemaal! We mogen ook alles proeven van de verschillende omhulsels van de cacaobonen (mmm, lekker zoet!) Je krijgt hier echt geweldige smaken in je mond soms!

Wel even grappig om te zien als de papa van Carlos een foto van mij en Anneleen wil trekken en niet doorheeft dat hij een foto van zijn eigen neemt omdat hij de fotocamera verkeerd vastheeft. Het is toch niet zo evident, al die technologieën die wij hebben…

De week daarna gingen we terug naar het schooltje van Guy in de sloppenwijken. Het was het einde van het schooljaar en dus was het tijd voor een diploma-uitreiking! Hoe ongelooflijk schattig om de jongens en meisjes in een soort van trouwkostuum te zien speciaal voor hun afstudeermoment! Iedereen wil daarna ook met de 4 blanke meisjes op de foto, haha! Het zijn hier allemaal schatten van mensen!

De dag erop werden we door Guy uitgenodigd naar de ‘Cabalgata de los Reyes’. Dit is een soort van stoet van paarden door Playas. We mogen allemaal eens paardrijden en we worden zelfs gefilmd door de Ecuadoriaanse televisie! Haha. Daarna rijden we met de paarden en de auto’s richting strand. Echt een mooi zicht om op het strand in de verte al die paarden te zien aankomen! Ik sta trouwens ook voor de eerste keer met mijn voetjes in de Stille Oceaan, vetjes! Daarna is het BBQ! Mjommie! (Het is hier wel bewonderenswaardig hoeveel rijst die Ecuadorianen op een bord kunnen leggen, genoeg voor een heel leger!) Daarna krijgen we whisky aangelengd met bruiswater voorgeschoteld. Bweik, maar die Ecuadorianen lijken er wel zat van te worden… Het wordt dan ook heel erg hilarisch om met hen te ‘dansen’, haha!

Soit, ik geniet hier met hart en ziel en krijg de kriebels als ik weet dat ik hier al een maand ben. Het gaat te snel!

Het is helemaal waar: ‘Mucho mejor si es hecho en Ecuador!’

Saludo,

Obstetrice Martina