iHola!

Allereerst: feliz año voor iedereen die het nog niet gekregen heeft van mij! Dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen. Mijn eerste drie maanden van het nieuwe jaar zullen alvast al mijn wensen en dromen vervullen denk ik...

Op 30 december kwamen 's avonds gemeenteambtenaren langs voor een feestje hier in de Casita. Overdag maakten we eten voor hen. 's Avonds kwam het volk met mondjesmaat toe. Wat socializen, wat drinken,... Gezellig! Toen ik aanschoof aan het etensbuffet (superlekker trouwens met gemarineerde scampi's en dergelijke.) waren er mannen aan het zeggen: 'ah, que guapa!' '(= Da's een knappe;) en ik draai mij om en ik zeg: ah, gracias! Amai, die mannen verschoten dat ik hun verstond. Haha! Dan vroegen ze maar ineens hoe oud ik was en of ik al getrouwd was. (Op mijn 20, yeah right!) We werden trouwens die avond allemaal uitgenodigd op een boottochtje volgende week zaterdag. Opnieuw met de gemeenteambtenaren. Ik ben eens benieuwd. :)

De volgende dag was het de laatste dag van 2009. Ofte: de dag van het koken voor de gevangenen. 80 personen in totaal! We hebben de hele dag groentjes zitten snijden en vooral véél ajuin. (Onze spatbrillen die we hadden meegebracht voor in het ziekenhuis kwamen al meteen van pas om de tranen uit onze ogen te houden! Grappig zicht!) Toen het bijna middag was was alles klaar: we schepten het eten in plastieken bakjes (alles wat we uitdeelden moest van plastiek zijn.) en dan vervoerden we het naar de gevangenis hier wat verder. De kolonel zag er vandaag erg zomers uit. Hij had zijn uniform van vorige keer ingeruild voor een ruitjeshemd. En dan kon het uitdelen beginnen: koekje, lepel, serviette, bakje met eten, t-shirt, maandverband,... Iedereen bedankte ons en ze wensten ons ook een gelukkig nieuwjaar. Een nieuwjaar in de gevangenis zou ik zelf écht niet zien zitten. Gelukkig viel ons bezoek deze keer beter mee als vorige keer. We mochten niet meer echt binnen in de cellen deze keer waardoor we de geur konden mijden. Daarna bedankten we de kolonel heel hard dat we dit allemaal hadden mogen doen. Hij was ook erg blij dat alles vlot verlopen was. Enkele dagen daarvoor was er blijkbaar in de centrale gevangenis van Guayaquil een granaat ontploft met 13 doden als gevolg. MMM, dan zijn wij ook erg blij dat alles vlot verlopen is hoor!

In de namiddag gaan we een heel eind de stad in (onmogelijk om in al deze straten trouwens een structuur te zien. De stad is gewoon té gigantisch.) om een año viejo te kopen. Dit is een pop van papier maché die om 12 uur opgebrand wordt. Het idee hierachter is dat al het slechte van het vorige jaar in de pop zit en dat dit opgebrand wordt zodat het nieuwe jaar met een propere lei kan beginnen. Mooi toch? De poppen kan je al dagen vinden overal in de stad, maar wij rijden met de auto naar enkele straten waar het echt vol staat met die poppen. Gigantische Barack Obama's, Homer Simpsons, Chuckies,... Alle groten, alle maten, alle figuren uit bekende films,... We kiezen ervoor om een Sid uit Ice Age te kopen. We kunnen wat afdingen van de prijs en we zijn blij met onze aankoop! We hadden trouwens beter ons zelf aan de kant van de weg gezet en geld gevraagd voor wie op de foto wil met ons. We lijken als blanken hier soms een echte attractie. Iedereen wil naar ons zwaaien en toeteren. Verder koopt Henri nog wat vuurwerk voor vanavond. (Het is hier al enkele dagen geknal en het gaat blijkbaar nog door tot 6 januari!)

's Avonds beginnen we met een aperitiefje, daarna gaan we eten en om half 12 beginnen de voorbereidingen om de pop in brand te steken: Sid en Michael Jackson (dat is de pop van Henri.) worden door Carlos vol met knallertjes gestoken. Véél knallertjes. Daarna worden de poppen van heel de straat bijeen gelegd. Nog een laatste groepfoto met iedereen van de straat en de poppen en dan wordt de hoop in brand gestoken. (Filmpje staat bij mijn video's...) Overal knallen en vuurwerk. Overal verschijnen mensen om ons een feliz año te wensen.

De volgende dag slaapt iedereen uit. Het wordt een minder productieve dag aan en in het zwembad, mmmmm! In de late namiddag vertrekken Guy, Henri en de bomma's naar de zee voor een weekendje. Wij blijven hier en we worden onder de hoede van Carlos gezet. We krijgen nog heel wat van de stad te zien. Carlos haalt meteen al zijn grappigste streken uit. Echt ongelooflijk grappige kerel. En al zeker als hij ons scheldwoorden leert en onze namen begint te oefenen: Martina, Caroline, Marlena en Helatina. Haha. Je moet een Ecuadoriaan maar eens dingen horen zeggen als: goeiemorgen, lekker lekker, drinkie drinkie, pas oep pas oep pas oep, 10 frank, mooi benen,... Je ligt er meteen mee in een duik!

We beginnen eraan vandaag in onze wijk zelf. De mangroven. We zien heel wat leguanen, een soort van pelikanen en andere beesten. Graaf!

Op zaterdag trekken we met Carlos de stad in. Naar de malecón, parque iguana en de kathedraal. Maar om daar te geraken moeten we eerst de bus nemen. Spannend! De bussen lijken hier nooit echt te stoppen. Je kan opstappen waar je maar wil en uitstappen waar je maar wil. De deur van de bus staat ook heel de tijd open. De stoelen zijn hard, maar cava. We geraken er heelhuids op en af. Fieuw! Op de bus is ook heel de tijd muziek, lekker gezellig! En ook hier: veel starende en wijzende mensen. We gaan naar de malecón shopping center. Grappig om te zien dat alle mannenpoppen hier met hun broek open staan, haha. Daarna richting parque Iguana ofte parque Bolivar. Iguana betekent leguaan en als je binnenstapt in het park snap je meteen waarom het park leguaan heet. Er zitten er hier tientallen! We kunnen er zelfs eentje aaien. Voelt nogal schubbig aan, maar wel eens cool om te doen. Mooi park trouwens ook. Daarna brengen we een bezoekje aan de kathedraal. Dit is de grootste kathedraal van heel Ecuador. Mooi hoor! De patroonheilige van Ecuador blijkt een vrouw en blank te zijn, hoe grappig. Wat me vandaag wel erg opvalt in de stad zijn alle kinderen die hier aan het bedelen zijn of aan het rammelen zijn met een doosje Frisk of iets anders om het te verkopen. Het zijn er echt heel veel! Je ziet ook echt de mama ze op de mensen afsturen om te gaan bedelen of te verkopen. Zag ik mezelf daar al staan op 5-6 jarige leeftijd? Daarna gaan we nog iets gaan eten in een cafetaria hier en hup, terug de bus op richting Casita.

We zijn die avond exact een week in de casita. Dat verdient een (plakkend van het zweet)knuffel aan iedereen! In de casita vinden we die avond enkele salamanders. Eentje verdwijnt in mijn kamer, brrrr. Ik slaap die nacht als een roosje op de kamer van Anneleen zonder salamanders.

Op zondag bezoeken we bij 37 graden Celsius de Cristo van Guayaquil. In Rio de Janeiro staat hij met zijn armen wijd open. Hier staat hij met zijn hand op zijn hart. Ingetogen, maar zeer mooi en machtig om te zien. We passeren op de weg naar boven de lijdensweg van Jezus, maar het lijkt ook wel een beetje op onze kleine lijdensweg op weg naar boven. Man, man, man, iedereen druipt van het zweet! Eens boven krijgen we, samen met een gigantische Cristo, opnieuw een heel mooi beeld over Guayaquil. Er is heel weinig schaduw en we reppen ons dus naar het mini stukje schaduw dat er toch is. Mijn hoofd bonkt zoals nooit tevoor van de inspanning en de warmte. Onze watervoorraad die we hadden meegebracht slinkt snel… Na nog wat gesprekjes te voren met wat Ecuadorianen boven (Er is een mevrouw die Bicky noemt. We vertellen over de Bicky Burger in België en daar moet ze heel hard om lachen. :D ) nemen we terug de trappen naar beneden richting het grootste kerkhof van Guayaquil. Onderweg stoppen we nog eens met Carlos op mango’s te plukken van de bomen aan de kant. De mango’s hier zijn veel kleiner dan de mango’s in België, maar wel véél lekkerder. Lekker, lekker! Daarna richting kerkhof. De rijken worden hier niet onder grond begraven, maar in een soort van vakje zoals wij in België kennen van de urneplaats. Maar achter deze kleine steen zit wel een echte doodskist in plaats van as. De mensen die geen geld hebben voor zo’n graf worden wel onder de grond begraven. Carlos vindt dit beter, veel natuurlijker,… Ik vind het idee van niet onder de grond te begraven worden anders ook wel leuk, toch al geen vieze beesten die aan mijn lijf zitten te eten… Het is wel een heel erg mooi kerkhof en zeker de familiegraven zijn prachtig om te zien! Maar we hebben na een tijdje genoeg van de warmte en willen terug voor een verfrissende duik naar de Casita. Terug de bus op dan maar!

In de Casita spelen we met Carlos nog Jungle Speed en Boonanza. (Hoor een Ecuadoriaan maar eens chiliboon, tuinboon, snijboon,… uitspreken! Muy divertido! ) Hij wordt er, denken we, een beetje verslaafd aan want nu het is de hele dag door: chiliboon, boonanza, jungle speed,… dat uit zijn mond komt. Haha. :D

En dan vandaag: een bezoekje aan de Junta de Beneficiencia. De Maternidad waar wij gaan werken is één van de vier ziekenhuizen die tot de Junta behoort. Het is dus een officieel bezoek om de nieuwe studenten te introduceren. We ruilen onze short en topjes in voor een lange broek en een tshirt. Alle Ecuadorianen lopen hier zo rond, maar voor ons is het toch puffen en zweten in deze warmte met zo’n kledij aan! We maken kennis met Isabel en de baas van de Junta. Onze contracten zijn in orde, hoera! Nu is het officieel dat we aan de slag mogen in de Sotomayor, huj huj! Daarna brengen we nog een kort bezoekje aan de maternidad en krijgen we een eerste zich op de verschillende zalen in het ziekenhuis: veel vrouwen in bedden op een te kleine oppervlakte. We horen ook de hartslag van een baby die nog geboren moet worden. Mijn hart slaat weer een tel over: daarvoor kom ik naar hier! Het is eigenlijk al veel te lang geladen dat ik nog een baby op de wereld heb gezet; Ik ben dan ook heel blij dat het weer snel zo ver zal zijn… Ik kijk heel hard uit naar de stage die, zo krijgen we nu te horen, morgen zal beginnen! Spanneeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeend!

Dus: er zit voor jullie nu nog maar één ding op: duimen dat het morgen allemaal goed zal verlopen. Ik zal mijn ogen en oren de kost geven en daarna zo goed als het kan jullie updaten!

Fingers crossed!

Saludo,

Martina