Back to earth...

Even een kort verslag om jullie op de hoogte te houden. Meer info volgt nog.

Als we ons al in het paradijs waanden in de Casita, dan wanen we ons nu in een soort van helletje in het ziekenhuis...

Wat is het wennen na ons vakantieweekje hier in Guayaquil om twaalf uur aan één stuk door te werken en recht te staan. Ik sta terug met mijn beide voeten op deze warme aardbol. Gelukkig is er airconditioning in het ziekenhuis!

In het ziekenhuis is het superdruk en bizar. Een tiental vrouwen liggen in één grote zaal te wachten op hun bed tot iemand voor hun aan de eindbel trekt en 'Parto!' roept. Dan schiet iedereen in gang. De gele mannetjes die de vrouw naar de partozaal vervoeren, de obstetrice die de bevalling doet, de studenten die om ter snelst hun handschoenen proberen aandoen en mee de bevalling mogen doen, de enfermeria die alles klaarzet,... en wordt er (meestal) een goed kind geboren. Al kan je je niet voorstellen wat je hier van complicaties ziet op drie dagen tijd! Nog nooit heb ik zoveel achterblijvende placentaresten en cervixen met een kocher op gezien!

Al blijft het eindresultaat niet uit: op drie dagen tijd 5 bevallingen zelfstandig gedaan, 1 keer mogen hechten, geassisteerd tijdens een curettage,... Al doende leert men!

Het is hard en confronterend. Het is vermoeiend en zelfs een beetje doodgaan. Het is koud vanbinnen en warm vanbuiten. Het is veel Spaans en je wordt er horendol van. Ik denk 's avonds in mijn hoofd zelfs al in het Spaans in plaats van in het Nederlands, bizar! Je moet het eigenlijk allemaal met je eigen ogen zien en met je eigen handen en voeten meemaken om het te kunnen en willen geloven.Het verschil met België kan (in mijn ogen) niet groter zijn.

Maar we zetten door en proberen uit alles te leren, ook uit de kinderen die nutteloos dood geboren worden, ook uit alle abortussen die hier gebeuren (en dat zijn er veel, heel veel.), ook uit alle mensen die ons wat uitlachen omdat we blank zijn (we lachen er gewoon ook zelf mee!), ...

Nu drie dagen rust en opnieuw genieten van ons paradijsje hier. Zaterdag zitten we met z'n allen heel de dag op de boot naarPunta Isla. Ik ben eens benieuwd!

Saludo,

Martien

Knallen tot je oren ervan pijn doen...

iHola!

Allereerst: feliz año voor iedereen die het nog niet gekregen heeft van mij! Dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen. Mijn eerste drie maanden van het nieuwe jaar zullen alvast al mijn wensen en dromen vervullen denk ik...

Op 30 december kwamen 's avonds gemeenteambtenaren langs voor een feestje hier in de Casita. Overdag maakten we eten voor hen. 's Avonds kwam het volk met mondjesmaat toe. Wat socializen, wat drinken,... Gezellig! Toen ik aanschoof aan het etensbuffet (superlekker trouwens met gemarineerde scampi's en dergelijke.) waren er mannen aan het zeggen: 'ah, que guapa!' '(= Da's een knappe;) en ik draai mij om en ik zeg: ah, gracias! Amai, die mannen verschoten dat ik hun verstond. Haha! Dan vroegen ze maar ineens hoe oud ik was en of ik al getrouwd was. (Op mijn 20, yeah right!) We werden trouwens die avond allemaal uitgenodigd op een boottochtje volgende week zaterdag. Opnieuw met de gemeenteambtenaren. Ik ben eens benieuwd. :)

De volgende dag was het de laatste dag van 2009. Ofte: de dag van het koken voor de gevangenen. 80 personen in totaal! We hebben de hele dag groentjes zitten snijden en vooral véél ajuin. (Onze spatbrillen die we hadden meegebracht voor in het ziekenhuis kwamen al meteen van pas om de tranen uit onze ogen te houden! Grappig zicht!) Toen het bijna middag was was alles klaar: we schepten het eten in plastieken bakjes (alles wat we uitdeelden moest van plastiek zijn.) en dan vervoerden we het naar de gevangenis hier wat verder. De kolonel zag er vandaag erg zomers uit. Hij had zijn uniform van vorige keer ingeruild voor een ruitjeshemd. En dan kon het uitdelen beginnen: koekje, lepel, serviette, bakje met eten, t-shirt, maandverband,... Iedereen bedankte ons en ze wensten ons ook een gelukkig nieuwjaar. Een nieuwjaar in de gevangenis zou ik zelf écht niet zien zitten. Gelukkig viel ons bezoek deze keer beter mee als vorige keer. We mochten niet meer echt binnen in de cellen deze keer waardoor we de geur konden mijden. Daarna bedankten we de kolonel heel hard dat we dit allemaal hadden mogen doen. Hij was ook erg blij dat alles vlot verlopen was. Enkele dagen daarvoor was er blijkbaar in de centrale gevangenis van Guayaquil een granaat ontploft met 13 doden als gevolg. MMM, dan zijn wij ook erg blij dat alles vlot verlopen is hoor!

In de namiddag gaan we een heel eind de stad in (onmogelijk om in al deze straten trouwens een structuur te zien. De stad is gewoon té gigantisch.) om een año viejo te kopen. Dit is een pop van papier maché die om 12 uur opgebrand wordt. Het idee hierachter is dat al het slechte van het vorige jaar in de pop zit en dat dit opgebrand wordt zodat het nieuwe jaar met een propere lei kan beginnen. Mooi toch? De poppen kan je al dagen vinden overal in de stad, maar wij rijden met de auto naar enkele straten waar het echt vol staat met die poppen. Gigantische Barack Obama's, Homer Simpsons, Chuckies,... Alle groten, alle maten, alle figuren uit bekende films,... We kiezen ervoor om een Sid uit Ice Age te kopen. We kunnen wat afdingen van de prijs en we zijn blij met onze aankoop! We hadden trouwens beter ons zelf aan de kant van de weg gezet en geld gevraagd voor wie op de foto wil met ons. We lijken als blanken hier soms een echte attractie. Iedereen wil naar ons zwaaien en toeteren. Verder koopt Henri nog wat vuurwerk voor vanavond. (Het is hier al enkele dagen geknal en het gaat blijkbaar nog door tot 6 januari!)

's Avonds beginnen we met een aperitiefje, daarna gaan we eten en om half 12 beginnen de voorbereidingen om de pop in brand te steken: Sid en Michael Jackson (dat is de pop van Henri.) worden door Carlos vol met knallertjes gestoken. Véél knallertjes. Daarna worden de poppen van heel de straat bijeen gelegd. Nog een laatste groepfoto met iedereen van de straat en de poppen en dan wordt de hoop in brand gestoken. (Filmpje staat bij mijn video's...) Overal knallen en vuurwerk. Overal verschijnen mensen om ons een feliz año te wensen.

De volgende dag slaapt iedereen uit. Het wordt een minder productieve dag aan en in het zwembad, mmmmm! In de late namiddag vertrekken Guy, Henri en de bomma's naar de zee voor een weekendje. Wij blijven hier en we worden onder de hoede van Carlos gezet. We krijgen nog heel wat van de stad te zien. Carlos haalt meteen al zijn grappigste streken uit. Echt ongelooflijk grappige kerel. En al zeker als hij ons scheldwoorden leert en onze namen begint te oefenen: Martina, Caroline, Marlena en Helatina. Haha. Je moet een Ecuadoriaan maar eens dingen horen zeggen als: goeiemorgen, lekker lekker, drinkie drinkie, pas oep pas oep pas oep, 10 frank, mooi benen,... Je ligt er meteen mee in een duik!

We beginnen eraan vandaag in onze wijk zelf. De mangroven. We zien heel wat leguanen, een soort van pelikanen en andere beesten. Graaf!

Op zaterdag trekken we met Carlos de stad in. Naar de malecón, parque iguana en de kathedraal. Maar om daar te geraken moeten we eerst de bus nemen. Spannend! De bussen lijken hier nooit echt te stoppen. Je kan opstappen waar je maar wil en uitstappen waar je maar wil. De deur van de bus staat ook heel de tijd open. De stoelen zijn hard, maar cava. We geraken er heelhuids op en af. Fieuw! Op de bus is ook heel de tijd muziek, lekker gezellig! En ook hier: veel starende en wijzende mensen. We gaan naar de malecón shopping center. Grappig om te zien dat alle mannenpoppen hier met hun broek open staan, haha. Daarna richting parque Iguana ofte parque Bolivar. Iguana betekent leguaan en als je binnenstapt in het park snap je meteen waarom het park leguaan heet. Er zitten er hier tientallen! We kunnen er zelfs eentje aaien. Voelt nogal schubbig aan, maar wel eens cool om te doen. Mooi park trouwens ook. Daarna brengen we een bezoekje aan de kathedraal. Dit is de grootste kathedraal van heel Ecuador. Mooi hoor! De patroonheilige van Ecuador blijkt een vrouw en blank te zijn, hoe grappig. Wat me vandaag wel erg opvalt in de stad zijn alle kinderen die hier aan het bedelen zijn of aan het rammelen zijn met een doosje Frisk of iets anders om het te verkopen. Het zijn er echt heel veel! Je ziet ook echt de mama ze op de mensen afsturen om te gaan bedelen of te verkopen. Zag ik mezelf daar al staan op 5-6 jarige leeftijd? Daarna gaan we nog iets gaan eten in een cafetaria hier en hup, terug de bus op richting Casita.

We zijn die avond exact een week in de casita. Dat verdient een (plakkend van het zweet)knuffel aan iedereen! In de casita vinden we die avond enkele salamanders. Eentje verdwijnt in mijn kamer, brrrr. Ik slaap die nacht als een roosje op de kamer van Anneleen zonder salamanders.

Op zondag bezoeken we bij 37 graden Celsius de Cristo van Guayaquil. In Rio de Janeiro staat hij met zijn armen wijd open. Hier staat hij met zijn hand op zijn hart. Ingetogen, maar zeer mooi en machtig om te zien. We passeren op de weg naar boven de lijdensweg van Jezus, maar het lijkt ook wel een beetje op onze kleine lijdensweg op weg naar boven. Man, man, man, iedereen druipt van het zweet! Eens boven krijgen we, samen met een gigantische Cristo, opnieuw een heel mooi beeld over Guayaquil. Er is heel weinig schaduw en we reppen ons dus naar het mini stukje schaduw dat er toch is. Mijn hoofd bonkt zoals nooit tevoor van de inspanning en de warmte. Onze watervoorraad die we hadden meegebracht slinkt snel… Na nog wat gesprekjes te voren met wat Ecuadorianen boven (Er is een mevrouw die Bicky noemt. We vertellen over de Bicky Burger in België en daar moet ze heel hard om lachen. :D ) nemen we terug de trappen naar beneden richting het grootste kerkhof van Guayaquil. Onderweg stoppen we nog eens met Carlos op mango’s te plukken van de bomen aan de kant. De mango’s hier zijn veel kleiner dan de mango’s in België, maar wel véél lekkerder. Lekker, lekker! Daarna richting kerkhof. De rijken worden hier niet onder grond begraven, maar in een soort van vakje zoals wij in België kennen van de urneplaats. Maar achter deze kleine steen zit wel een echte doodskist in plaats van as. De mensen die geen geld hebben voor zo’n graf worden wel onder de grond begraven. Carlos vindt dit beter, veel natuurlijker,… Ik vind het idee van niet onder de grond te begraven worden anders ook wel leuk, toch al geen vieze beesten die aan mijn lijf zitten te eten… Het is wel een heel erg mooi kerkhof en zeker de familiegraven zijn prachtig om te zien! Maar we hebben na een tijdje genoeg van de warmte en willen terug voor een verfrissende duik naar de Casita. Terug de bus op dan maar!

In de Casita spelen we met Carlos nog Jungle Speed en Boonanza. (Hoor een Ecuadoriaan maar eens chiliboon, tuinboon, snijboon,… uitspreken! Muy divertido! ) Hij wordt er, denken we, een beetje verslaafd aan want nu het is de hele dag door: chiliboon, boonanza, jungle speed,… dat uit zijn mond komt. Haha. :D

En dan vandaag: een bezoekje aan de Junta de Beneficiencia. De Maternidad waar wij gaan werken is één van de vier ziekenhuizen die tot de Junta behoort. Het is dus een officieel bezoek om de nieuwe studenten te introduceren. We ruilen onze short en topjes in voor een lange broek en een tshirt. Alle Ecuadorianen lopen hier zo rond, maar voor ons is het toch puffen en zweten in deze warmte met zo’n kledij aan! We maken kennis met Isabel en de baas van de Junta. Onze contracten zijn in orde, hoera! Nu is het officieel dat we aan de slag mogen in de Sotomayor, huj huj! Daarna brengen we nog een kort bezoekje aan de maternidad en krijgen we een eerste zich op de verschillende zalen in het ziekenhuis: veel vrouwen in bedden op een te kleine oppervlakte. We horen ook de hartslag van een baby die nog geboren moet worden. Mijn hart slaat weer een tel over: daarvoor kom ik naar hier! Het is eigenlijk al veel te lang geladen dat ik nog een baby op de wereld heb gezet; Ik ben dan ook heel blij dat het weer snel zo ver zal zijn… Ik kijk heel hard uit naar de stage die, zo krijgen we nu te horen, morgen zal beginnen! Spanneeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeend!

Dus: er zit voor jullie nu nog maar één ding op: duimen dat het morgen allemaal goed zal verlopen. Ik zal mijn ogen en oren de kost geven en daarna zo goed als het kan jullie updaten!

Fingers crossed!

Saludo,

Martina

Zalige momenten en hun tegengestelden...

iHola a todos!

Klaar voor een lang verhaal? iVamos!

1st nog wat over de vlucht. De vlucht was lang, héél lang. 19 uur deden we erover in totaal! Na 9u30 vliegen kwamen we aan in Atlanta. Ondertussen was Anneleen haar rits van de handbagage kapot gegaan: sleuren met die handel dan maar! De eerste keer in Amerika! Eerst door heel wat controles: weer een avontuur erbij. (MIjn 1ste stempel in mijn reispas trouwens, huj!)

Als je in Amerika aankomt kan je maar 1 ding: Mc Donalds eten! En volgelingen als wij met z'n 4en zijn: Mc Donalds, here we come! Door een klein communicatieprobleem kreeg Heline 3 porties chicken nuggets in plaats van 3 chicken nuggets. Grappig! Dan maar veel meer als nodig gegeten. :) (Je kan je al voorstellen dat we op onze volgende vlucht het vliegtuigeten toch maar wijselijk aan de kant hebben laten staan.)

De vlucht naar Guayaquil zelf vond ik ongelooflijk spannend, nu begon het écht! Het vliegtuig was kleiner als het vorige, maar heb toch vooral geslapen dus dat viel dan wel weer mee. Het was ondertussen buiten helemaal donker dus we zagen heel de vliegreis niks. Maar plots, na 5u30 vliegen!, zagen we 1 grote verlichte vlakte: Guayaquil! Hoe groot de stad is, is moeilijk te beschrijven. Echt gigantisch!

Aangekomen in Guayaquil nog even door de controles geraken (voor de 1ste keer Spaans praten, spannend!) en dan hopen dat onze koffers ook veilig zijn aangekomen. Maar ook hier geen probleem! Henri van de Casita stond ons gelukkig al op te wachten dus konden we snel in ons bedje hoopten we! (We waren ondertussen al 24 uur wakker...) De 1ste indruk toen we buiten kwamen: WARM WARMER WARMST. En dat om 1 uur 's nachts! Dat belooft...

Aangekomen in de casita wat bekomen van = lange reis, sommigen namen nog een duik in het zwembad. Daarna gaan slapen: eindelijk een zacht bed!

Na het zalige, maar veel te korte dutje konden we beginnen aan onze eerste echte dag Guayaquil. Het werd door het warme weer een dag aan het zwembad hier in de Casita. Zalig! Beetje Jungle Speed gespeeld ook. (En ja hoor, het is ook hier in Ecuador een hit!)

De volgende dag was het tijd voor een ietwat productievere dag. We gingen op schok met Guy en zijn mama (= La Bomma!) met haar 2 vriendinnen. De meest zalige mensen ook! Misschien had ik toch maar beter geriatrische verpleegkunde gaan studeren in plaats van vroedkunde? De oude generatie is er eentje naar m'n hart! Altijd lachen met die 3 samen! 's Morgens gingen we naar de Hacienda. Dit is een grond van 80 hectare waarop enkele families in paalwoningen wonen om zo geld te verdienen met de kweek van maïs, mango's, papayas,... (Het fruit hier is trouwens ongelooflijk lekker. Wat een brol eten wij in België seg!) De weg naar de Hacienda was er eentje vol avontuur. Ik heb alle botten in mijn lichaam gevoeld. De weg zat vol putten, bulten, takken,... Maar: what a view! Ongelooflijk!

In de namiddag nog wat aan het zwembad gezeten en rond een uur of 5 vertrokken naar de stad. Maar eerst het verkeer hier trotseren. Wat een heksenketel! Iedereen rijdt door elkaar. Wie het eerst toetert, lijkt wel voorrang te hebben. Je hoort dan ook niets anders als toeterende auto's. Paar keer bijna botsing gehad, maar dat komt hier blijkbaar wel vaker daar. Soit, toch veilig aangekomen. Na de 'toffe' autorit zijn we naar de Malecón geweest. Dit is een lange esplanade langs de Guayas (= de rivier hier door Guayaquil) Langs het 'parque del amores' (= park der geliefden) geweest: supermooi! Daarna de trappen van 'las peñas' gedaan. 444 in totaal + nog wat extra van een soort vuurtorentje om zo een volledig zicht op de stad te krijgen. Zotjes! Was net zonsondergang, echt heel erg mooi om te zien. Daarna gaan eten in 'Gran Chef'. Dat is een soort van Colmar hier. Voor 15 dollar à volonté. Heel erg goedkoop. Het lekkerste dessert ooit gegeten. Een geflambeerde pannenkoek met rum en daarin zat iets caramelsachtig en daarbij wat kokosijs. Zot lekker! Dat ga ik in België nog veel klaarmaken. :)

En dan vandaag. Weer een dag om nooit meer in heel mijn leven te vergeten. Eigenlijk wat teveel voor één dag... 's Morgens zijn we naar het schooltje van Guy in de krottenwijken geweest. Wat een schatten van kinderen! Allemaal mooi in uniform. Ze zongen heel de tijd liedjes voor ons. Zelfs de Spaanse versie van 'De zon schijnt zie je het niet' gehoord! En maar draaien met hun kontjes en hun tong uit de mond! Uit het raam van de school kregen we een eerste zich op de sloppenwijken. Man, wat een geur en wat een uitzicht. Overal afval, vuil water, huisjes op palen in het water die elk moment in lijken te storten. Heeft een diepe indruk op me achtergelaten. Was er echt niet goed van. Die geur blijft ook heel de dag nog in je neus hangen. Nog een 'rondleiding' in de sloppenwijken gekregen. Mensen die er wat aan doen om toch wat geld voor hun gezin te verdienen enzo. Daarna weer lekker gaan eten in de Casita. Wat een tegenstellingen met het beeld van deze morgend!

Daarna met Guy afgesproken dat we samen naar de jeugdgevangenis gingen gaan in de namiddag. We zijn van plan om te koken voor iedereen die daar in de gevangenis zit (ongeveer 74 mannen en vrouwen) voor oudjaar. Maar eerst nog even onderhoren hoe het allemaal geregeld wordt. De 4 chicas gingen mee als 'lokaas' om de kolonel van de gevangenis een beetje te paaien. En met succes! Guy had de kolonel nog nooit zo vriendelijk geweten. Ha! We kregen zelfs chocolaatjes van hem. De kolonel is wel een macho. Hij zat op zijn bureaustoel als een echte prins op zijn troon. Machocultuur hier hoor met al die mannen! Daarna gevraagd of we al even een kijkje mochten gaan nemen in de gevangenis zelf. Kwestie van de schok wat kleiner te maken voor donderdag met oudjaar. En misschien maar gelukkig dat we dat gedaan hebben. Het beeld dat ik daar te zien kreeg zal nooit van m'n netvlies afgaan. Iedereen gepropt in een klein hokje. Grappig wel om te zien dat toen we binnenkwamen alle mannen snel snel hun t-shirt gingen aandoen. :) Babbeltje geslagen met de mensen daar. Schrijnend om te zien! Mijn naam is hier nu ook Martina trouwens, aangezien Martien een mannennaam is hier in Ecuador. iNo problema para mi! Naast het schrijnende beeld was de geur misschien nog wel wat erger. Caroline omschreef het als 'de olifanten in de zoo' geur. Bah, vies, goor! Ik kijk er niet naar uit om donderdag terug naar die geur te gaan, maar ach: anders hebben die mensen daar gaan eten. Er wordt geen eten gemaakt voor de gevangenen. Wie geen familie heeft die eten brengt kan op zijn kin kloppen...

Na het gevangenisbezoek het shopping center bezocht. En opnieuw: wat een tegenstelling met daarnet! Luxe en rijkdom alom hier. Bizar om dit te zien op enkele kilometers afstand van de schrijnende toestanden van de sloppenwijken en de gevangenis. GSM gekocht! (Jullie kunnen me allemaal berichtjes sturen op +59381779888. Als je je GSM-nummer geeft aan mij kan ik jullie ook SMSjes sturen. Ik betaal er maar 10 cent voor. iBarato!) Verder wat dingen gekocht die we nog dringend nodig hadden hier en vooral koekjes en chips! Man, wat miste ik dat seg! De chips is hier wel wat anders als bij ons, maar soit dat nemen we er maar bij! Kreeg in het shopping center trouwens complimentjes voor m'n Spaans. Die mevrouw verschoot ervan dat we hier nog maar 3 dagen waren en al zo goed Spaans kon. Hoera! Daarna gaan eten in Pizza Hut en terug naar de Casita met de taxi. 2 dollar voor een taxirit. Echt goedkoop hier allemaal!

Morgen is het hier in de Casita een feestje van de gemeenteambtenaren. Ben eens benieuwd hoe dat gaat zijn. Wij gaan alvast heel de dag in de keuken staan om een buffet klaar te maken voor die heren allemaal.

Je ziet dat mijn leven hier niet stilstaat. Ik geniet enorm hier! Alle dingen die ik hier kan zien, ongelooflijk! Allemaal de moeite waard...

Voor foto's van vandaag en gisteren. Gelieve u allen te verplaatsen naar http://helineinecuador.reismee.nl . Zij heeft er allemaal foto's van zodat jullie ook wat kunnen zien wat wij hier zien. Al is het natuurlijk anders om het op foto te zien dan in het echt natuurlijk...

Daaag België. iHola Ecuador!

iHola a todos!

Even snel laten weten dat we hier héél erg goed zijn aangekomen!

De vlucht was lang en vermoeiend, maar we hebben hem zonder kleerscheuren overleefd: hoera!

De casita waar we verblijven is een echt stukje paradijs op aarde. 100 keer mooier dan de foto's! (Al jaloers?)

Het is hier een echt tropisch klimaat. Deze morgend was het om 11 uur al 28 graden! We hebben dan maar met z'n allen wijselijk besloten de dag aan het zwembad en in het bubbelbad door te brengen: zalig! (Al jaloerser dan daarnet?)

Ik ben dan ook al goed verbrand, woeps! (Hopelijk komt daar binnen 3 maand toch een mooi bruin kleurtje van?)

Heel veel en heel erg warme groetjes vanuit Guayaquil!

Saludo,

Martien

PS: Een langer verhaal met meer uitleg komt er als ik wat meer tijd heb.

Allemaal laatste keertjes...

Laatste les Spaans, laatste les op school, laatste keer weggaan met de Belgische vriendjes en vriendinnetjes,afscheidsfeestje... Allemaal laatste keertjes...

Ze moésten er wel een keertje aankomen, maar ik vind het toch een pak moeilijker en een pak anders dan ik dacht. 'Ouh, 3 maand: wat is dat nu?' Maar nu het zo dicht komt lijken die 3 maand wel wat langer te duren...

Maar ach, ik kijk er nu al zo lang en zo hard naar uit dat we deze laatste keertjes ook wel overleven (de meeste met een grote glimlach, een dikke knuffel en soms een traantje.)

De spanning hoopt zich ondertussen alsmaar meer en meer op. Ik kijk heel hard uit naar alle avonturen die ik in Ecuador zal beleven, maar heb zeker ook schrik voor al deze belevenissen. We zien het allemaal wel zeker?

Volg alvast maar allemaal mee via deze blog, dan kunnen jullie ook allemaal wat meegenieten van een warme winter aan de andere kant van de wereld.

Saludo,

Martien

PS: Als je me eens wil zien of horen 'ginder achter' dan download je alvast maar Skype!

PS2: Ons afscheidsfeestje werd een memorabel feestje, alle drank was op en ook al mijn energie werd goed verbruikt op coole beats!Bedankt voor iedereen die er was. De afwezigen kregen ongelijk. ;) (Waasland, woehoehoe!)