Chao Ecuador. Hallo België!
Eindigen waar we gestart zijn en weer helemaal terug in het begin staan...
Op zondagavond rond 18 uur arriveerde ik terug op Belgische bodem.
Het afscheid zat vol traantjes. Niet alleen het afscheid van de Casita, Hilde, Carlos, Guy en de medestudenten, maar ook van alle Ecuadoriaanse vrienden (de ene al wat specialer als de andere), als van Ecuador. Het opstijgen ging dan ook gepaard met heel wat traantjes van ons allemaal.
Wat ik geleerd heb op deze 3 maanden is ongelofelijk veel. NIet alleen iop vroedkundig vlak, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Echt veranderd zal ik mezelf niet noemen, maar ik merk bij mezelf toch wel enkele dingen die ik nu anders zal aanpakken als vroeger. Aan jullie nu om te ontdekken wat. ;)
Het weerzien met België was raar en heel erg dubbel. Natuurlijk ben ik blij om terug te zijn waar ik thuis hoor, maar ondertussen was Ecuador echt wel mijn tweede thuis geworden en dat gemis doet pijn. En dat zal het waarschijnlijk nog lang doen. Een terugkeer naar mijn tweede thuis zal er volgens mij dan ook zeker komen (wie, waar en wanneer dat zullen we dan nog wel zien.)
België is koud van temperaturen, stressy (waar zijn al die mensen die tranquilo of tranquilidad zeggen zoals in Ecuador?), overdonderend,... Maar het heeft natuurlijk ook zo zijn goede kanten zoals lekker eten van de mama, blij weerzien met heel wat vrienden en familie, lachende gezichten, Antwerpen,... Toch zal er nog lang een lach (en ook zeker een traan) op mijn gezicht verschijnen als ik terugdenk aan al mijn zware, maar leuke Ecuadoriaanse avonturen.
Ik kan met zekerheid zeggen: No es un 'Adios', es un 'Hasta pronto'.
Saludo,
Belgische, bibberende Martien
Illegaaltje spelen is leuk!
Hoi iedereen.
Even een update over wat er hier allemaal gaande is...
Normaal gezien had ik 26 maart om 23.40uur het fijne Ecuador moeten verlaten. Maar daar dacht de emigratiepolitie even een stokje voor te steken. Ons paspoort was geldig voor 90 dagen en 26 maart bleek een verblijf van 91 dagen te zijn. Gevolg: we zitten nu illegaal in het land, kunnen geen kant op en kunnen maandag pas terug richting België vertrekken.
Dus ga ik genieten van enkele dagen extra Ecuador en geniéten zal ik er zeker van doen! Het feit dat ik even legaal een illegaaltje kan spelen vind ik wel een coole gedachte.
Caroline kan vanavond wel vertrekken omdat zij haar vlucht kan overboeken. Iets wat ik, Anneleen en Heline niet kunnen doen door omstandigheden.
Hasta lunes!
Chao!
Martien
De eindspurt...
Ondertussen staan we weeral een kleine maand verder.
De stage is afgerond, het logboek is volledig in orde om te mogen afstuderen en zo loopt alles hier ook op zijn einde...
Ondertussen ben ik nog een keertje teruggeweest naar Montañita en heb ik daar heel wat mooie, nieuwe plaatsjes leren kennen zoals een meer met lekker warm water. Of zo stond ik ook eventjes helemaal alleen op de aardbol. Niemand voor mij, naast mij, achter mij, boven mij,... Dat voelde eventjes helemaal zalig!
De voorbije 5 dagen vertoefde ik in heel Ecuador. We trokken er met z'n allen (in totaal met 12) op uit naar de Andes en naar het regenwoud. In 1 woord: ZALIG! Op 2 uur rijden ga je van koud weer naar snikheet, ga je van de oude Ecuadoriaanse cultuur naar een moderne stad vol met luxe, ga je van 3500 meter hoogte naar 0 meter, ... Een land van tegenstellingen en dat maakt het net zo geweldig!
Op die 5 dagen heb ik heel wat beleefd: ik had een Boa Constrictor in mijn nek liggen, ik ben achter een machtige waterval gaan staan (ja, écht achter het water!), ik zag het regenwoud, ik zag een actieve vulkaan, ik at tropisch fruit, ik deed bergwandelingen, ik zag prachtige natuur waar mijn mond nog steeds van open valt, ik zwom onder een waterval in het midden van het regenwoud, ik zat in een bootje op een rivier in het regenwoud,...
Maar vooral: ik heb gebungeejumpt! Een meer dan zalige ervaring! Ik sprong van een 100 meter hoge brug boven rotsen en een rivier vanop een plankje van 50cm op 40cm. Ik heb doodsangsten uitgestaan en geroepen dat ik dit helemaal niet wou en toen plots was ik toch maar vertrokken. Echt een duik in de diepte! Zaaaaaaaaaaaaaaalig! Het gevoel van te zweven is echt onbeschrijflijk cool. Ik zou het meteen opnieuw doen, wil iemand meedoen? (Het filmpje van voor en tijdens mijn sprong komen binnenkort online, internet gaat hier wat traag, maar ik doe m'n best! Foto's zijn er wel al!)
Maar nu zijn het na al die leuke dingen onze laatste dagen hier en dat doet pijn. Al ben ik natuurlijk ook blij om iedereen en alles terug te zien in België. Ik zal de mensen hier en alles wat ik hier meegemaakt heb nooit meer vergeten en ik sta zeker nog eens terug met mijn voeten op de Ecuadoriaanse bodem, daar ben ik nu al zeker van.
Geniet daar van de laatste Martienloze dagen!
Saludo,
Martina
Draaiende heupen en tsunami's.
Een updateje meer of minder: dat kan nooit kwaad!
Hier gaan we weer…
Na het zalig weekendje Montañita was het weer werkendag geblazen.
Nog een weekje nachtjes doen met Heline.Het wordt een weekje honger lijden. Zowel letterlijk als figuurlijk.Letterlijk omdat de broodjes die we ’s nachts altijd eten ofwel op zijn bij de bakker ofwel vol mieren zitten als we ze willen klaarmaken.Figuurlijk: mijn honger naar mijn 40 bevallingen wordt nu wel héél erg groot! En ik heb er met veel spanning op gewacht en dan was het op woensdagnacht toch eindelijk daar! Hoera! Anderson was het mooie resultaat van al dat harde werken. Leuk vooral omdat ik ook echt een foto heb als ik zijn navelstreng doorknip. Dank je wel lieve Heline!
Het gevoel dat ik had was echt bizar: waaaaw, ik mag afstuderen nu! (Voor de mensen die het niet weten: het is in Europa verplicht om als vroedvrouw aan bepaalde cijfers te komen om af te mogen studeren. Bijvoorbeeld: 100 vrouwen verzorgen, 100 baby’s verzorgen, … Maar het leukste is natuurlijk om die 40 zelfstandige bevallingen te halen!)
We hadden met de 4 chicas afgesproken dat als we allemaal 40 bevallingen zouden halen het dikke party ging zijn in de Gran Chef. (Remember één van mijn eerste bloggen…) Dus donderdagavond: hup hup de taxi in richting Gran Chef! En het was heerlijk, het was verrukkelijk, het was geweldig, het was woow! En opnieuw deed de pannenkoek geflambeerd met rum en gesmolten caramel (Foto’s om te kwijlen komen eraan!) het weer een perfecte avond zijn! Daarna zijn ik en Anneleen nog gaan feesten met de boys. Heel erg fijn weer! Heupen doen weer overuren, buik wordt weer platter. J En ze zijn hier echt gek! Als we terug naar huis rijden met de auto van de jongens stoppen we plots onderweg. Hunk, alles lijkt toch gesloten van winkels? Maar nee hoor, ook hier bestaan nachtwinkels. Al moet je dan wel weten aan welke winkel je moet gaan kloppen om dan vanonder de rolluik een hand te zien verschijnen met biertjes. Die biertjes worden dan vlot opgedronken in de auto tijdens het rijden. Raar land, maar i’m loving it! J
De dag daarna wordt het vooral uitslapen van het weer veel te late avondje uit en het plannen van ons uitstapje naar Cuenca!
We vertrekken alleen met de meisjes (dus wij 4 + Jorien: superbeestige meid!) dus eerst nog hostal vastleggen, afspreken om hoe laat we opstaan (en laat het even duidelijk zijn: om 4 uur ’s nachts sta je niet voor je plezier op! J )
Net voor we de bus opstappen om 6 uur ’s morgens krijgt Jorien telefoon van haar mama. Eerst een supergrote glimlach op haar gezicht (leuk!) om daarna haar gezicht te zien vertrekken. Oei? Qué pasa? Aardbeving? Chili? Tsunami? Hier in Ecuador? Hunk? Hoe? Wat?
Het lijkt vrij onwezenlijk. Tsunami’s, dat is iets voor gebieden waar ik nooit zou zijn. Maar dan zit je er toch maar net midden in hier! Raar! Gelukkig vertrekken we net naar het binnenland waar het toch iets veiliger zijn. Maar ach, ik zou niet Martien heten als ik er ook niet heel hard om moet lachen. Mopjes als: ‘Hé, er staat water in u kelder!’ of het regelen van onze begrafenis (We worden gerepatrieerd in een kist met 5, we worden bekend in heel de wereld, interviews met onze zussen,…) fleuren onze busrit op tot we van Hilde te horen krijgen dat het tsunamigevaar geweken is.
Daarna wordt mijn busrit gevuld met slapen, slapen én een bijbel krijgen van een Cuencaanse mevrouw die me nu toch wel even wil uitleggen dat alle hedendaagse problemen zo van de baan zouden zijn als we wat meer in God zouden geloven! Prompt zit ik richting Cuenca stukjes bijbel te lezen en krijg ik een kleine bijbel in het Spaans van haar cadeau. Grappig!
Na 5 uur komen we aan in Cuenca, huj! Inchecken in de hostal (mooi!) en dan de stad gaan verkennen. Poncho’s kopen, afdingen, trui kopen, afdingen, sjaal kopen, afdingen, … Leuk toch?! Om een uur of 4 bezoeken we een of ander kerkje als plots de hemel helemaal naar beneden lijkt te storten. Donder, bliksem, hagel, regen,… Alles komt eruit! Na een tijdje begint de kerk zelfs helemaal door te lekken! Raar! Daarna gaan schuilen en opwarmen in een leuk cafeetje met lekkere capuccino met rum in. Mjommie!
Daarna spreken we met m’n zussen af om ’s avonds ergens cavia te gaan eten. Schijnt hier lekker te zijn,m aar toch niet zo makkelijk te vinden als we denken. Dus kiezen we toch maar voor een filet mignon met champignonroomsaus en frietjes. Maar met alle gevolgen van dien: mijn darmen zijn gewend geraakt aan kip met rijst en koriander en dat laten ze mij goed blijken ook! WC’tjes worden dan ook vlot bezocht de volgende dag(en).
Op zondag zitten we alweer de bus in richting Guayaquil. En nog maar eens dat leuke gevoel: dat is écht thuis geworden!
Volgende dag is het weer stagetijd! Deze week zou onze stage gynaecologie moeten zijn, maar Ecuador zou Ecuador niet zijn als daar toch niet nog een stokje voor wordt gestoken. Miscommunicatie of wat anders, soit, we belanden op de consultatie raadpleging in plaats van op een wondverzorgende, post-operatieve afdeling gynaecologie zoals we die in België zouden gewoon zijn.
Heel veel liefs,
Martina
Fiesta fiesta in Montañita!
Hola chicas en chicos!
Aquí todo muy bien want de blog die ik nu schrijf gaat over misschien wel de meest zalige week hier! (Kan natuurlijk nog altijd veranderen, er staan nog een paar leuke dingen gepland later!)
Ondertussen zijn mijn zusjes hier veilig en wel (en ondertussen ook al gewend aan de zon en rood/bruin gebrand) toegekomen met hun novios. Ik wist niet dat wachten op een luchthaven op iemand die je kent zo leuk en spannend was. (Als je die sensatie ook eens wil voelen moet je mij maar komen opwachten in Zaventem als ik terug ben. ;) ) Bij het weerzien met Mieke vloeiden er zelfs enkele traantjes. Soms besef je hier echt niet hoe hard je de mensen thuis hier mist en dan zie je ze terug en dan valt het eventjes helemaal over je. Ben wel blij dat ze hier niet alleen zijn want aangezien ik hier wel wat uurtjes stage moet kloppen kan ik er dus niet altijd bij zijn. Jammer, maar het hoort er ook bij natuurlijk.
Aankomst van de zusjes betekende ook: cadeautjes! Juiiiiiij! Flair, leuke kleren, chocolade, crac a nutjes, kindersurpriseeieren, muizen, chips, kaartjes,… Dank je wel mama, papa en iedereen die iets had meegegeven! Het verrassingsuutje bleef maar duren. Het enige wat echt nog ontbreekt is mijn portie Ice Tea. Katrien blijft beweren dat ze het niet bijheeft, maar ik twijfel er toch sterk aan (of nee: ik wil er gewoon in blijven geloven. Ik mis mijn Ice Tea! L )
Vorige week was mijn stageavontuur niet echt spectaculair. Slechts 3 bevallingen gedaan op een hele week tijd, jammer! Maar me wel goed geamuseerd weer met Caroline. De eerste nacht had ik de Flair meegenomen die Katrien voor me mee had als verrassing. Het was de Valentijnsflair dus een overvloed aan seksspeeltjes en blote mannen. Je had de hoofden van de vroedvrouwen moeten zien! Echt hilarisch! Ik was mijn Flair dan ook voor een paar uurtjes kwijt die nacht… De nacht daarop leerden we weer wat nieuwe residenten beter kennen en ging het een hele avond over machisto’s en mandarinas (= een man die onder de sloef ligt.) Ofte als afkorting: machomandarijnen. J Weer wat vrienden erbij… De laatste nacht komt de grootste verrassing van heel de week: ik mag hechten bij een vroedvrouw waar we anders nooit iets bij mogen doen! Waw! Moeten we toch iets goeds gedaan hebben. Haha. We eindigen de nacht nog met een grappige vertoning van Piet Piraat met de hoorn van Pinard en dan zit het er weeral op voor deze week. Eerst nog een batido van aardbei drinken een tostada en hup naar de casita om wat bij te slapen van deze week.
Die middag maak ik ook nog een héérlijke chocoladetaart met een recept uit de Flair. Ze is een beetje verbrand (Je kan de oven hier niet instellen op graden, grr.) maar ze smaakt er zeker niet minder lekker door! ’s Avonds nog naar de cinema met Katrien en Timothy en dan zit het dagje er weeral op. Het gaat hier weer veel te snel…
De volgende dag haal ik eerst Mieke en Gunther van de luchthaven en dan is het weeral tijd om in te pakken. We vertrekken (eindelijk) voor een weekendje naar Montañita. Je bent niet in Ecuador geweest als je niet naar Montañita bent geweest. Iedereen zaagt ons al 2 maand de oren van ons hoofd of we nu nog altijd niet naar daar zijn geweest. En vanaf nu kunnen we dus eindelijk met een luide JA antwoorden! Wat is er zo speciaal aan die plaats? We hebben het ontdekt en we krijgen er nu niet genoeg van…
Dus inpakken en wegwezen! Met 8 man in de laadbak en 4 man in de auto zelf: bakske goed vol dus! Het werd echt een rit naar de zon. In Guayaquil was het bij vertrek nog bewolkt en het werd steeds lichter en lichter en dan brak de zon er door. MMMMM! Eerst nog een tussenstopje bij de warmwaterthermen van San Vicente. Het is een plaats waar je in natuurlijk warm vulkanisch water kan zitten in een bubbelbad, zwembad, modderbad én een heerlijke massage met een volle emmer echte Aloë Vera kan krijgen. (maar 4 dollar: zalig toch?) Tot in mijn haar! Lekker plakboeltje werd dat. Ik glibberde bijna van de massagetafel, woeps! Echt een leuk tussenstopje om heerlijk relaxed ons weekend te beginnen!
Daarna terug de laadbak in met een zak chips in de hand en rijden richting zon, zee, strand en muchas fiestas! Eerste indruk van Montañita: zot! Overal muziek, toffe sfeer, knappe kerels met afgetrainde borstkassen,… Jip, wij gaan ons amuseren dit weekend. ;)
Na ons in ons hotel geïnstalleerd te hebben aperitieven we met zalig lekkere mojito’s (ook zo goedkoop weer allemaal…) Daarna pasta eten om een laagje te leggen voor al de alcohol die die avond nog zal vloeien…
Hop naar de fiestas! Ondertussen waren er 3 kerels aangekomen die we kenden van het afscheidsfeestje van Jolein en zij hebben ons heel de avond/weekend vergezeld. Feestjes staan hier bekend om echte man-plakt-aan-vrouw-feestjes te zijn en dat is hier natuurlijk niet anders. Zweten dat je hier doet, ook echt abnormaal! Het wordt een heel erg leuke avond met reggaeton, salsa en merengue én veel (gratis getrakteerd) bier. Meisje zijn is hier echt een voordeel. ;) Om 6 uur doken we ons bed in om als een blok in slaap te vallen.
Om 12 uur terug wakker, douchen, batido als ontbijt en hop naar het strand. De zon brandde echt al superhard en de zusjes die al een tijdje langer op het strand lagen hadden strandstoelen met een parasol gehuurd. Een beetje schaduw kan nooit kwaad.
Montañita staat bekend als een goede surfplaats dus de golven waren hier echt zot om te zien soms! Caroline en Heline hadden zwembanden gekocht en daarmee op de golven gaan liggen is echt zalig. Ik raakte mijn zonnebril kwijt door meegesleurd te worden onder een golf en eventjes het noorden kwijt te zijn, maar alles OK. Zonnebril kost hier toch niks. J De anderen beslisten om te gaan surfen en dan ben ik even naar daar gegaan om te gaan kijken. We kwamen de 3 kerels weer tegen en we mochten eventjes op hun spullen letten. Kwam er 5 minuten later een erg grote golf aan die heel wat verder aanspoelde als de rest. Gevolg: spullen nat. Supergrappig om te zien hoe snel die jongens uit het water liepen! Echte ijdeltuiten hier die kerels. Of hoe moet je het anders noemen als ze express voor je neus wat rondjes aan het lopen zijn allemaal?
Daarna nog naar een zalig mooie zonsondergang gekeken en dan weer klaarmaken voor een avondje party. Eerst nog een superlekkere hamburger met frietjes gegeten om er weer voor een hele avond heupdraaien tegenaan te gaan. Het werd weer een heel gezellig, toffe, supervette, zalige avond die nog eindigde op het strand om half 8 ’s morgens met één of ander stom danspasje waarbij ik mijn lach echt niet kon inhouden. Ik toon het wel eens als ik terug in België ben. J Daarna terug in bed gekropen en opnieuw als een blok in slaap gevallen.
De volgende dag ’s middags naar huis vertrokken, maar niet zonder nog een batido en tostada te eten. Ons favoriete Ecuadoriaanse ontbijt/tussendoortje hier!
Terug met zijn allen de laadbak in met maar 1 gedachte: hier komen we zeker nog naar terug!
Ik kan het aantal keer dat ik ‘super’ en ‘zalig’ in dit verhaal gebruikt heb niet meer tellen. Maar nog één extra keertje kan het er nog bij: dit weekend was superzalig en doet ons alleen maar verlangen naar meer, véél meer!
Superzalige groetjes,
Martina (mét heupen die pijn doen van de overuren dit weekend. J )
Hoogtes en laagtes in Quito.
Hola a todos!
Na het feestjesweekend kwam er weer een stageweekje aan. Ik kreeg complimentjes over mijn hechtingen die de vroedvrouw zo mooi vond dat ik vanaf nu bij haar altijd helemaal mocht hechten. Graaf toch? Ik was er zelf ook echt helemaal trots op. J Waarom mogen vroedvrouwen ook alweer niet hechten in België?
Onze vier uitblaasdagen werden er deze week maar twee. Dit kwam omdat we volgende week graag een uitstapje naar Quito zouden doen. En dan moet je natuurlijk al wat stage inhalen direct… Toch heb ik echt superhard genoten van mijn twee vrije dagen door een coole poolparty te houden aan het zwembad hier! Inclusief live Milk Inc muziek! De danspasjes van mij en Caroline in het water leken net echt waterballet! (Ahum.) De buren zullen het geweten hebben! Haha.
Daarna terug weer werkentijd dus… Het regenseizoen was ons onze eerste stagedag dat weekend echter niet goed gezind. Ik en Caroline waren vol goede moed om vijf uur ’s morgens opgestaan om te vertrekken naar stage, maar als de taxi die je belt niet komt opdagen en heel de straat onderstaat met water, de bussen niet rijden en de andere taxi’s vol zitten met mensen. Tja, dan moet je ooit maar eens beseffen dat terugkeren naar de casita de beste oplossing is zeker? En zo geschiedde dat om half acht ik en Caroline terug aan de casita stonden in plaats van tussen de vrouwen in arbeid. We besloten dan maar om leuke filmpjes en foto’s te gaan maken in de wijk en een beetje de ramptoerist uit te hangen. Daarna nog naar Loft kijken (’t Zaad van ne maat kan geen kwaad!)
En dan nog even een ritje naar de supermarkt hier voor lekkere dingen in te slagen (MMM, snickers! Ze kosten hier véél te veel geld, maar af en toe moet je jezelf toch iets gunnen in plaats van al de rijst met kip en koriander, toch?)
De volgende dag stonden ik en Caroline weer helemaal paraat om fris en monter te vertrekken naar het ziekenhuis. Als we op voorhand hadden geweten wat voor een nacht het ging worden… Op zich hebben we die nacht niet veel gedaan (3 assistenties van de student-gynaecoloog die we vanaf nu altijd moeten laten voorgaan: frustratie alom!), maar het werd een heel erg emotionele nacht! Eerst gebeurt er een atonie van de uterus (voor de niet verloskundigen onder ons: de baarmoeder trekt niet meer samen waardoor er heel wat bloedverlies is.) bij een vrouw (35 jaar, 3de kind, 4 uur in arbeid geweest). Na blaassondage, 3 maal Methergine IM, 40 eenheden oxytocine, Foley-sonde, curettage, drukzak, onderzoek naar eventuele trauma’s van vagina of cervix, 1000mg Misoprostol blijft de vrouw nog altijd zeer ernstig bloeden. Ik denk dat ze in korte tijd zeker 2 à 2.5 liter bloed verloren is! Ze wordt overgebracht naar cirugia (= de operatiezaal) om daar de B. Lynch methode toe te passen met succes. Het is de tweede keer dat ik deze methode zie toepassen en ze is al 2 keer heel effectief geweest: maf eigenlijk. In België had ik hier nog nooit van gehoord! Het is een soort van methode waarbij ze de baarmoeder uit de buik halen en er met behulp van hechtingsdraad een soort van gebraden kip van maken. Je moet het maar eens opzoeken op Google afbeeldingen. Grappig om te zien eigenlijk. ) De vrouw krijgt op OK bovenop alles ook nog eens bijna verkeerd bloed (A-bloed in plaats van haar eigen bloedgroep O positief.) Gelukkig wordt de fout net op tijd ontdekt! Daarna komen we in de hoogriscio-afdeling waar een vrouw aan het CTG ligt, maar waar het papier niet van loopt. De variabiliteit van de foetale harttonen is 4: van 132 naar 136 zien we het gaan in 20 minuten tijd. Niets anders. Heel bizar, wij gaan zeggen dat er wat aan de hand is, maar volgens de gynaecologen alles mooi in orde hoor! Jammer genoeg hebben we door het verdere verloop van deze nacht deze vrouw niet verder kunnen opvolgen.
We gaan hierna terug naar de Parto-zaal. Daar is een vroedvrouw bezig met een premature vaginale stuitbevalling. Het lichaam van het kind is al volledig geboren en de vroedvrouw oefent de handgreep van Bracht uit om het hoofdje te ontwikkelen als wij de Parto-zaal binnenkomen. Het valt me meteen op dat het kindje dood lijkt en helemaal bont en blauw is. Wanneer het jongetje geboren wordt blijkt er geen hartslag te zijn. Het wordt op de buik van de moeder gelegd die ontzettend hard begint te wenen. Het snijdt echt door merg en been. Na een minuut wordt het kindje weggehaald bij de moeder, maar dat wil zij allesbehalve. Ze trekt aan het doek waar haar zoontje op ligt om het kind toch nog enkele seconden langer te kunnen zien. Daarna wil de verpleegkundige het kindje in groene doeken inpakken zoals het hier gewoonte is als het kindje dood is. Plots zegt een geel mannetje dat mee staat te kijken: ‘se vive!’(= Hij leeft!) Ik schrik me een hoedje! Ik sta echt met mijn voeten aan de grond genageld. Hoezo dit kind leeft? Maar na enkele seconden moet ook ik met verbazing waarnemen dat dit kind 1 maal ademt. Heel diep thoracaal, maar het is zeker een ademhaling! Het kind wordt dan overgebracht naar de kinderkamer van de verlosafdeling waar het kind zuurstof krijgt toegediend via free flow. Het wordt heel hard tactiel gestimuleerd, maar het mag niet baten. Het kindje wil niet beter ademen of doen. En misschien maar goed ook? Ze beslissen om het kindje dan maar opzij te leggen en het daar te laten sterven. Maar een kindje laat ik echt niet helemaal alleen sterven! Ik en Caroline beslissen om het kindje bij te staan in zijn laatste minuten/uren aangezien er op de andere afdeling toch niet veel te beleven valt. Het kindje is echt een vechtertje en we besluiten het een naam te geven: Sem D’Hondt Van Eynde. (We wouden het eerst Sam noemen, maar dat vond ik toch niet zo’n goed idee aangezien ik dan heel de tijd aan Sam De Bruyne zou moeten denken. J ) Het is echt een heel mooi kindje en of we het nu willen of niet: we krijgen er echt een band mee. Zijn ademhaling ‘verbeterd’ in het eerste uur van 5 maal per minuut naar 15 maal per minuut. Wat een vechter, die Sem! Na nog een uurtje geeft hij zijn moedige strijd op en laat ons achter in zijn reiswiegje dat we voor hem geconstrueerd hebben van zijn warme doek. Het is de eerste keer dat ik een kindje dat ‘levend’ geboren is zie sterven van zo dichtbij. Het pakt me echt heel hard en traantjes zijn op zo’n momenten echt heel moeilijk in te houden. Het is voor mij en Caroline allemaal wat veel en we gaan buiten ons hart wat luchten. Na een uurtje komen we terug binnen en assisteert Caroline bij een bevalling. Ik begeleid de vrouw in het persen en uitrusten. Wanneer het hoofd geboren wordt en de student-gynaecoloog de schouders wil laten geboren worden rekt de nek 5 centimeter op! Dit heb ik nog nooit gezien! Ik geef een veelbetekenende blik aan Caroline en hoop op een goede afloop! Er komt een heel slap kind uit,maar niemand lijkt zich dit aan te trekken… De verpleegkundige doet geen moeite om aan tactiele stimulatie te doen dus doe ik het met volle kracht! Ik wil niet nog een kindje zien sterven deze nacht… De student-gynaecoloog haast zich niet echt om het kind af te navelen, grr! Ook wanneer de verpleegkundige het kind wegneemt gaat ze op haar doodse gemak naar de kinderafdeling lopen. Komaan, dit kind heeft echt zuurstof nodig! Ik blijf eerst nog bij de vrouw om de placenta te laten geboren worden en haar hierin te begeleiden en loop dan snel naar de kinderafdeling omdat ik dit verhaal wil zien aflopen! (En hoop op een goede afloop natuurlijk!) Uiteindelijk wordt het een reanimatie van 50 minuten. Beginnend met een saturatie van 30, hartslag 90. Het kind krijgt eerst free flow, dan ambu, dan intubatie om zo verder met de ambu te beademen. De saturatie gaat heel erg traag omhoog en bereikt na 50 minuten een goede 97%. Ondertussen begint dit jongetje ook zelfstandig te ademen (heeft ook 40-45 minuten geduurd voor hij aanstalten maakte om dit te doen.) Maar hoewel de saturatie en hartslag nu in orde zijn heeft dit kind geen enkele tonus. Er is geen reactie op prikkels van het voetje te kietelen of even over de rug wrijven. De gedachte komt dat dit kind misschien wel verlamd is? Na het uitrekken van die nek zou ik er op zich niet zo hard van verschieten. Verder heeft dit kind ook iets raars aan zijn hoofd. Het achterhoofdsbeen is nog eens extra verdeeld in 2. Dit heb ik nog nooit gevoeld en is heel raar om te voelen! Jammer genoeg zit onze shift erop na deze gebeurtenis en weten we ook van dit kind niet juist wat er aan de hand is. Al wordt het kind gewoon tussen al de andere gelegd en zal er waarschijnlijk niets speciaals mee gebeurd zijn… Wat een nacht!
Na zo’n nacht is het echt wel tijd voor een beetje ontspanning. Al is het echt heel erg moeilijk om deze nacht ergens in mijn hoofd een plaatsje te geven. Ik loop de volgende dagen dan ook nog heel vaak aan Sem te denken, maar dat verdient dat kleine vechtertje eigenlijk echt wel…
Maandagavond vertrekken we dan met de nachbus richting Quito. Acht uur op de bus om te ‘slapen’, maar eerst nog naar de in het Spaans gedubde versie van Twilight New Moon kijken. Echt hilarisch grappig eigenlijk. Om zes uur ongeveer word ik wakker in de bus met een fantastisch uitzicht: de bus rijdt tussen de bergen! Woooow, vet! Af en toe kom je dan eens een klein watervalletje tegen dat over de bergen loopt en het uitzicht blijft echt fantastisch! Anderhalf uur later stappen we uit de bus om onze eerste dag Quito te beginnen. De eerste dag doen we op zich niet zoveel. We worden uitgenodigd bij de familie van een Leuvense student-vroedvrouw en mogen daar ontbijten en middageten. Heel erg lekker! We bezoeken ook een parkje daar in de buurt. Daarna vertrekken we richting ons hotelletje en krijgen we een eerste goed zicht op Quito. We worden ook al meteen in de carnavalsfeer betrokken door ondergespoten te worden met ‘espuma de carnaval’. Het ruikt naar meloen en passievrucht, mjommieeeeeeee, maar wel echt een plakboeltje. Ons hotel blijkt heel dicht bij het oude centrum van Quito te liggen, perfect! Daarna verkennen we de oude stad een beetje en gaan eten in een pizzeria. Het glas rode wijn van die avond smaakte me echt heel erg goed! Daarna hebben we met z’n vijven (de vier Antwerpse vroedvrouwen en Joeri) nog geen zin om te gaan slapen en trekken dan de oude stad nog in om een gezellig terrasplaatsje te vinden met hoogstpersoonlijk verwarmingsvuurtje!
De dag daarop vertrekken we naar het middelpunt van de aarde: de evenaar! We zijn heel lang onderweg naar daar, maar het loont wel zeker de moeite! Het is toch een unieke ervaring om op de evenaar een ei recht op een nagel te krijgen! Ik ben dan ook meer dan trots op mijn certificaat ervan! We krijgen proefjes te zien over hoe het water loopt op de evenaar, in het noordelijk halfrond en in het zuidelijk halfrond. Die aarde van ons zit echt verrassend goed in elkaar hoor! Daarna is het tijd om dé Flair foto te trekken. Vanaf mijn aankomst hier in Ecuador wil ik heel graag een Flair-foto nemen. (Je kent dat wel: Flair was here…? ) Dus hopelijk zie je onze leuke foto binnenkort in alle Flairs verschijnen! Daarna reppen we ons terug naar Quito want voor deze avond hebben we ticketjes kunnen bemachtigen voor het concert van The Cranberries. Het concert gaat door in een openlucht-stierenarena. Echt heel erg vet! De stem van de zangeres is echt supermooi, haar Spaans kan daarentegen echt wel pakken beter (of hoor jij een Ierse maar eens: muchas gracias zeggen, grappig! Gewoon de ervaring te mogen meemaken van een concert bij te wonen aan de andere kant van de wereld: dat wil je niet missen!
De twee volgende dagen beslissen we om op te splitsen in twee groepen aangezien beslissingen maken met tien mensen wat teveel blijkt te zijn. Wij gaan met z’n vijven op donderdag de TeleferiQo eens uittesten. Quito ligt op 2800 meter hoogte en met de TeleferiQo ga in enkele tientallen minuten er nog eens duizend omhoog: tot 4100 meter! Dat pakt natuurlijk geweldig op je adem dus eerst wat bekomen in een cafeetje bovenop de berg. Ik drink een Té de Coca (nee geen Coca Cola!) en word er echt een beetje licht van in mijn hoofd. Woeps. Wanneer we wat geaklimatiseerd zijn treken we weer naar buiten. Machtig uitzicht over Quito krijg je hier! Ik kreeg er gewoon kippenvel van! Ook de wolken die er hangen op zo’n hoogte zijn echt prachtig om te zien!
Daarna beslissen we om wat te gaan wandelen. Vanaf dat je tien meter zet moet je echter precies tien minuten uitrusten om van de inspanning te bekomen. Bah, vies gevoel van je hart en adem dan! De andere drie dames willen graag de Pichincha beklimmen. (4800 meter) Hoewel ik dit plan gisteren heel hard aan het verdedigen was geweest, weet ik het nu toch niet zo goed meer. Maar ik wil me echt niet laten doen en ga onder luid gezaag tegen de anderen toch naar boven. Dank jullie wel meisjes om dit allemaal te verdragen en mij echt naar boven te sleuren. Jullie zijn geweldig! Ik had het uitzicht echter toch niet willen missen. Het geeft echt een geweldig machtig gevoel om zo hoog op deze aardbol te staan!
Daarna terug naar beneden richting hotel om een verkwikkende douche te nemen en een beetje te slapen. Die slaap komt goed van pas want we willen die avond nog gaan feesten in de uitgaansbuurt van Quito. En wat een feestje dat wordt, amaaaaaaai! Die Ecuadorianen zijn echt gek soms hoor. Salsa, merengue en ook Westerse muziek wordt hier afgewisseld alsof het niets is. Je wordt hier vaak uitgenodigd om mee salsa te gaan dansen en als er drie blanke meisjes op het podium van de discotheek gaan staan en hun heupen laten shaken dan krijg je veel bekijks. Grappig en leuk! De tequila’s gaan makkelijk binnen alsook de mojito’s die hier echt heel erg mjommie zijn! In geen tijd zijn we dan allemaal ook wel goed zatjes. J We worden nog uitgenodigd om volgende week mee te gaan naar een trouwfeest in Lima (Peru), maar dat aanbod moeten we jammer genoeg afslaan. Het kan niet elke week een feestje zijn…
De dag daarop slapen we wat uit. Hoewel je dat niet echt uitslapen kan noemen als je maar laat in je bed ligt… We moeten voor twaalf uur het hotel uit zijn aangezien het onze laatste dag hier is en dus is het op het einde nog een beetje snel snel wezen. We besluiten om te brunchen in het park met een zalige zon op onze bolletjes, mmmm. Genieten hoor met zo’n prachtig uitzicht! We krijgen er ook nog een leuke traktatie bovenop: een geweldig spektakel over hoe carnaval hier in Ecuador gevierd wordt: schuim en water! Iedereen wordt wel eens in het water van de fontein hier gegooid. Grappig! Daarna trekken we terug de oude stad in om aan een stadswandeling te beginnen. Het aantal kerken dat ik op die paar uur gezien heb is echt niet te tellen, maar het was zeker een overdosis! Op de plaza de la independencia maken we nog vlug wat huiswerk voor meisjes van een school hier (20 lijnen in het Engels schrijven over België…. Niet zo makkelijk als je denkt eigenlijk als je gewend bent om heel de tijd Spaans te horen en te spreken…) Daarna amuseren we ons nog erg goed aan het presidentieel paleis met de wachters. De ene wachter is het daar nu echt wel beu na een dagje stil zijn en kijkt geregeld op zijn horloge en wil altijd een babbeltje met ons slaan. Grappig! Om vijf uur mogen de twee wachters het voor bekeken houden en sluiten met een mooie ceremonie hun shift af. Daarna zijn de pilaren van de wachters leeg en daar wil ik nu ook wel eens opstaan eigenlijk! Om een goede wachter te zijn zou ik mijn lach moeten inhouden, maar dat vind ik (hoe kan het ook anders?) wel heel erg moeilijk. Woeps. Daarna trekken we richting La Ronda. Een heel erg gezellig straatje in Quito waar je ontzettend veel oorbellen, armbanden, kettingen,… kan kopen. En ook heel erg lekker kan eten. Ik geniet die avond enorm van mijn scampi’s in looksaus voor acht dollar. Geen geld voor eten dat heel hard smaakt! Als we buiten komen is het carnavalsfeest ook echt losgebarsten in La Ronda. In geen tijd zijn we met z’n vijven helemaal ondergespoten met schuim. Je kan je echt geen meter verzetten of er komt iemand nieuw op de gringo’s af met een spuitbus. Daarna krijg ik nog een klets bloem in mijn haar zodat ik er echt heel erg mooi uitzie. (Volgens Heline lijk ik een beetje op Cruella Deville…) Daarna de taxi in (Grave taximan!) richting hotel om onze bagage op te halen en dan richting terminal om de bus terug te nemen richting Guayaquil. Van deze vier dagen heb ik echt heel erg hard genoten, maar ergens ben ik ook blij dat ik weer richting mijn eigen, bekende thuis ga. Zo voelt de casita echt wel aan nu: een echt huis om in thuis te komen!
Morgen komt mijn eerste zusje aan en donderdag de andere. Ik kijk echt uit naar een knuffel van hen want dat kan ik hier soms ook echt wel gebruiken. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn hier, ook al lijkt dat soms voor jullie misschien wel zo te zijn.
Geniet van de foto’s, geniet van elk moment dat je mag meemaken. Dat doe ik hier (nog steeds) met volle teugen.
Saludo,
Martien
Al een maand hier: help!
Op algemeen verzoek: de volgende update!
Ik ben gestopt bij de Cabalgata en daar gaan we dan nu maar verder.
De volgende dagen stonden vooral in het teken van werken voor school. Dat moet ook hier gebeuren. En dat is best moeilijk bij temperaturen van om en bij de 35 graden. Veel vooruitgang boekte ik dan ook niet die eerste dagen, volgende week dan maar een nieuwe poging wagen zeker?
Soit, daarna 3 nachtjes met Anneleen! Die week gebeurt er echter qua productiviteit niet zo heel veel op stage, qua ambiance dan weer wel! De familie Backeljau kennen ze hier ondertussen na gekweel van mij, Anneleen en Martine. En om ons dan toch maar wakker te houden spelen we adrenalinespelletjes, daar word je nu eens écht wakker van si! Die Ecuadorianen vinden het ook wel grappig en willen meespelen. (Echte valsspelers zijn het, tss!) Anneleen wordt verder nog gestalkt door een resident die haar volledig ziet zitten, inclusief fotoshoot en emails.
We zijn die week op dinsdag ook pizza gaan eten (of pikza, zoals ze het hier uitspreken.) Elke dinsdag is het hier bij alle pizzeria’s Loco Martes ofte: 2 pizza’s kopen, één gratis. Wat een festijn! Zeker voor herhaling vatbaar. Maar ik waan me vooral in het paradijs door het dessertje dat achter de pizza volgt: een McFlurry met Oreo koekjes. MMMMM, echt een beetje paradijs in mijn mond!
Op donderdag krijgen we slecht nieuws van het thuisfront bij Heline waardoor we onze weekendplannen helemaal omslagen. We blijven thuis in plaats van een weekendje naar Montañita te gaan, maar we krijgen er wel dolfijnen op zondag voor in de plaats. Maar eerst nog zaterdag doorgeraken: me deze keer eens écht aan het schoolwerk zetten. Deze keer wordt de moeite wel beloond en kan ik achteraf een duik in het verfrissende water van het zwembad nemen, zalig! Ook gaan ik en Anneleen op zaterdagmiddag nog naar de Mercado Artisanal waar we ons helemaal tegoed doen aan dingetjes die je kan kopen uit de Ecuadoriaanse cultuur. (Cadeautjes voor de vriendjes en vriendinnetjes zullen vooral van dit marktje komen, bereid jullie maar al voor op 100% coolheid.) We zien op de Malecón ook nog wat Ecuadoriaans kinderstraattheater: grappig! Daarna terug de bus op voor een lekkere maaltijd in de casita en cadeautjes krijgen van de bomma’s die bijna naar huis gaan. Wat een schatjes toch!
Op zondag maken we nog een laatste uitstapje met Guy en de bomma’s: DOLFIJNEN! Dat klinkt niet alleen cool, ik kom er die middag achter dat die dolfijnen ook gewoon heel erg cool zijn! Het is echt spannend om te zien wanneer en waar ze nu juist naar boven zullen komen. Nog nooit zo’n adrenaline door m’n lichaam gevoeld eigenlijk! Ze zwemmen soms zelfs onder de boot door! En soms met drie of vier naast elkaar! Na een uur dolfijnen gezocht te hebben meren we aan op een eiland vol fragatvogels. En vol betekent hier echt VOL! Het zijn er echt duizenden. Het eiland ruikt naar uitwerpselen van die vogels, maar het is wel leuk om er rond te mogen lopen! We zien ook nog scampikwekerijen en een scampi die zo mini is dat je niet kan geloven dat daar zo’n lekker visje uit kan komen. Verder ook nog een zielig fragatvogeltje dat uit zijn nestje is gevallen, gedoemd om te sterven eigenlijk. De natuur kan soms echt hard zijn, niet alleen in de maternidad. Daarna terug de boot in met onze supermooie flashyoranje vestjes. We zingen nog wat liedjes (filmpje te vinden bij video’s!), zoeken nog naar dolfijnen en daarna terug aanmeren. Achteraf kan ik maar één ding denken: ik wil dit nog eens doen!
Daarna terug werkendag: 3 dagjes met Anneleen. Het wordt een heel productieve week blijkt achteraf. Ons bevallingsaantal stijgt hier serieus! Veel gelachen ook met de dokters deze dagen. (Ze pesten mij met Oreo-koekjes waarvan ik er geen krijg, slecht!) Ik krijg die week ook superfijne commentaar van onze stagebegeleidsters hier!
Het is echt waar: ik ben naar de andere kant van de wereld verhuisd om te beseffen dat dit is wat ik écht wil doen. Iets betekenen voor de mensen, al is het maar voor heel even. Hen een mooi moment bezorgen en er zelf ongelooflijk veel voldoening uit halen ook nog. Leuk toch?
De tijd vliegt hier ook gewoon, we hebben al 4 weken stage achter de rug! Help, help!
Na 3 dagen hard gewerkt te hebben volgt dan weer 4 dagen complete ontspanning. Dit weekend staat er een feestjesweekend op het programma! Woehoew! Op donderdagavond eten we gestampte patatten met worteltjes, mmmmm! De bijhorende vis smaakt ons op dat moment heel erg, maar krijgt nadien een wrange nasmaak. Bleek dat hij niet op ijs had gelegen en ons dus een voedselvergifting bezorgt. Anneleen en Heline zien eruit zoals een overrijpe tomaat met vlekken, hebben hartkloppingen tot en met, diarree en barstende hoofdpijn. Ik blijf gelukkig gespaard en heb alleen last van warmte, hoofdpijn en uitvoerige bezoekjes aan mijn toilet.
De dag daarop begint ons feestjesweekend! Eerst shawarma (néé, geen shoarma!) bij de Libanees gaan eten en dan de dansvloer op bij Jolein thuis. K3 heeft voor ons geen geheime danspasjes meer vanaf nu! En ook de Marie-Louise wordt geïntroduceerd bij de Ecuadorianen. Om 4 uur kruip ik met een goed gevoel mijn bedje in, klaar om er morgen opnieuw tegenaan te gaan!
Na wat uurtjes slaap heb ik echter het gevoel dat ik die avond misschien toch niet zal overleven. Maar het is vandaag blijkbaar het naamfeest van Saint Martina en dat geeft een boost om er toch weer tegenaan te gaan. Dat feestje moet gevierd worden. We komen die avond als eerste aan (Een uur te laat aankomen en nog als eerste aankomen: het kan hier allemaal!) Soit, het feestje hier komt niet echt op gang en de Belgische meisjes lijken soms wel de enigen die dansen. Om half 4 bellen we de taxi om naar huis te gaan, maar één van de residenten wil ons toch nog meenemen naar het centrum van Guayaquil om daar nog weg te gaan. En hupla, daar wordt het wel een feestje! Mijn eerste salsa moves worden gezet, we leren weer wat nieuwe mensen kennen, we drinken agua de cerveza (meer water dan bier, maar soit.),… Goed dat we nog zijn meegegaan! Om half 7 kruip ik moe, maar blij mijn bedje terug in.
Zondag wordt dan ook een heel erg tam dagje aan het zwembad en in de jacuzzi. We maken kennis met Joeri. Een andere student die hier voor 4 maand stage komt lopen. En we eten ’s avonds mijn favoriete kot-eten: scampi’s. Ik voel me echt een beetje terug op kot als ik samen met Heline aan het gasvuur sta.
Maar hoewel ik België en alles en iedereen die daarbij horen mis, kan ik toch de gedachte niet weerhouden dat ik nu al weet dat ik hier niet zal willen vertrekken binnen 2 maand. Doen we er nog een maandje bij? Het Ecuador-beestje is langzaam in mijn lijf geslopen en is blijkbaar niet van plan om vanaf nu nog los te laten…
Saludo,
Latina Martina
Ohja: Voor de geïnteresseerden onder jullie die wel eens wat Spaanse muziek willen leren kennen:
Fanny Lu - Tu no eres para mi: http://www.youtube.com/watch?v=d_kjdCYC_o0
Fanny Lu - Celos:http://www.youtube.com/watch?v=wBXx1pPXjds&feature=fvst
Daddy Yankee - Gasolina:http://www.youtube.com/watch?v=7J1HCfmRmKk
Juanes - A dios le pido: http://www.youtube.com/watch?v=kMIaYXxLnUA&feature=fvst
Jij bent mooi, tu es belle, eres guapa, you're beautiful en ga zo maar door!
Tijd voor een update, niet?
Eerst wat over de stage. Ik heb er nu drie weken stage opzitten van de 10 weken die ik hier zal lopen. Wat gaat het hier zo verdomd snel! (We zitten hier al een maand, help!) We werken steeds per 2, 2 tijdens de dag (van 7 tot 19 uur) en 2 tijdens de nacht. (van 19 tot 7 uur) 12 uur werken is lang, superlang! We kijken soms echt om de 2 minuten naar de verschillende klokken op dienst. Het is echt wennen om op een stageplaats te staan waar je als vroedvrouw enkel parto’s mag doen. Iedereen heeft hier zo zijn taakje en probeer dat maar niet af te nemen of ze kijken je wel heel vreemd aan. Zo ging ik gisteren een vrouw die aan het overgeven was een nierbekken geven. Ik krijg daarna de commentaar: ‘Huh, jij helpt die vrouw? Jij bent toch een vroedvrouw?’ Ecuador is echt een land van taakjes, taakjes en nog eens taakjes. Het is dan wel verbluffend om te zien hoe snel de verpleegkundigen een infuus kunnen prikken (Ze doen hier bijna niet anders, iedereen die binnenkomt krijgt een standaard-infuus.)
Het tellertje van mijn bevallingen staat nu op 14! Nog 20 te gaan om aan mijn ‘hoera-ik-mag-afstuderen!’-aantal te geraken.)
Ik zie hier heel veel heftige, emotionele dingen. Ja hoor, die eerste traantjes zijn ook al gepasseerd. Het is hard om een vrouw naar de parto-zaal te zien gereden worden met een dood kindje tussen haar benen dat ergens tijdens dat iedereen neerzat geboren werd. Of een helemaal gezond kind dat door een (verdomme-stomme) navelomstrengeling al 3 dagen dood in de buik van zijn mama zat,… Wennen doet het niet en zal het ook nooit doen om een dood kind te zien. En dan alle blunders die je in België meteen je C4 zouden opleveren: een CPAP waarvan het neusstuk ergens hangt te bengelen ter hoogte van de mond, een prematuur van 28 weken die de pech heeft een slapende verpleegkundige naast zijn couveuse te hebben liggen en daardoor een dikke stamp krijgt doordat de verpleegkundige zich verlegt in haar slaap, reanimatie die langs geen kanten op de reanimatie in België lijkt,…
Maar gelukkig wordt het elke dag of nacht afgewisseld met dikke ambiance! Zo hebben ze hier allemaal al kennis gemaakt met de intro van de Familie Backeljau (Hier zin ik met de mosselen!) of maakten wij kennis met ‘El Torro de Ecuador’ of we delen hier met veel plezier alle liefde van de wereld uit (in de vorm van hartjeslolly’s en hartjeskoekjes!) of we bellen naar de zon en onze gebeden worden verhoord of we vervloeken de vroedvrouw met de wallen omdat ze zo’n bitchie-wijf is of de honderden keren die we hier ‘Tu es belle, beautiful, guapa en ga zo maar door te horen! We hebben zelfs met z’n allen al een hele film in elkaar gestoken met allemaal personages uit het ziekenhuis en de casita: Shrek, Aladdin, de prinses (gespeeld door Lucienne) op de erwt (= de meest dikke verpleegkundige die we ooit gespot hebben!), Gert Winckelmans als prins op het witte paard, …
De leerkansen die je hier krijgt naar pathologieên toe is echter ook heel leuk en nuttig! (Ik zag op die drie weken tijd al: een eeneiige tweeling geboren worden, veel pre-eclampsies en eclampsies, een gedeeltelijke placentaloslating, voetjes uit de vagina bengelen, een afgekrakte navelstreng of 2, schouderdystocieën, het afknellen van de baarmoeder door een atonie van de baarmoeder, honderden curettages,…) Ik kan ondertussen (mits nog wat hulp) een volledige episiotomie hechten! Ik heb zelfs tijdens een nachtje mogen instrumenteren tijdens een keizersnede en daarna mee de huid mogen hechten, hupla!
Maar toch ben ik altijd blij als die 3 werkdagen erop zitten. Dan is het tijd om 4 dagen te genieten, genieten en nog eens genieten!
Zo gingen we 2 weken geleden op boottocht naar Isla Puna. Het is een boottocht van 2.5 uur naar het eiland waar we onderweg stopten om verse cangrejo (=krab) op te halen die we ’s avonds met veel geklop en gesmos smakelijk opaten, dorpjes te zien waar mensen wonen als in de 18de eeuw precies, om oesters te eten, om een priester in een boot tegen te komen met een gigantisch Jezus-beeld, om een prachtig uitzicht te krijgen op de zee en niets anders te zien dan de zee, flamingo’s in het wild te spotten… Echt heel erg fijn!
Het is hier trouwens ook heel fijn dat je hier gewoon in de open kofferbak van de auto’s mag zitten. Wij eisen met ons viertjes dan ook vaak de geweldige terrasplaatsen van de auto op!
De dag erop gingen we met z’n allen naar een cacao- en een bananenplantage. Echt zot om te zien hoeveel er met die ene banaan gebeurt voor ze bij ons in de winkel ligt. Wel heel erg interessant allemaal! We mogen ook alles proeven van de verschillende omhulsels van de cacaobonen (mmm, lekker zoet!) Je krijgt hier echt geweldige smaken in je mond soms!
Wel even grappig om te zien als de papa van Carlos een foto van mij en Anneleen wil trekken en niet doorheeft dat hij een foto van zijn eigen neemt omdat hij de fotocamera verkeerd vastheeft. Het is toch niet zo evident, al die technologieën die wij hebben…
De week daarna gingen we terug naar het schooltje van Guy in de sloppenwijken. Het was het einde van het schooljaar en dus was het tijd voor een diploma-uitreiking! Hoe ongelooflijk schattig om de jongens en meisjes in een soort van trouwkostuum te zien speciaal voor hun afstudeermoment! Iedereen wil daarna ook met de 4 blanke meisjes op de foto, haha! Het zijn hier allemaal schatten van mensen!
De dag erop werden we door Guy uitgenodigd naar de ‘Cabalgata de los Reyes’. Dit is een soort van stoet van paarden door Playas. We mogen allemaal eens paardrijden en we worden zelfs gefilmd door de Ecuadoriaanse televisie! Haha. Daarna rijden we met de paarden en de auto’s richting strand. Echt een mooi zicht om op het strand in de verte al die paarden te zien aankomen! Ik sta trouwens ook voor de eerste keer met mijn voetjes in de Stille Oceaan, vetjes! Daarna is het BBQ! Mjommie! (Het is hier wel bewonderenswaardig hoeveel rijst die Ecuadorianen op een bord kunnen leggen, genoeg voor een heel leger!) Daarna krijgen we whisky aangelengd met bruiswater voorgeschoteld. Bweik, maar die Ecuadorianen lijken er wel zat van te worden… Het wordt dan ook heel erg hilarisch om met hen te ‘dansen’, haha!
Soit, ik geniet hier met hart en ziel en krijg de kriebels als ik weet dat ik hier al een maand ben. Het gaat te snel!
Het is helemaal waar: ‘Mucho mejor si es hecho en Ecuador!’
Saludo,
Obstetrice Martina